«Ἡ μετάνοια βοηθάει νὰ ἐξαφανισθῆ τὸ κακὸ»

Γέροντος Παϊσίου

   imgres 1ταν ζητοῦμε μετάνοια ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸν κόσμο, νὰ βάζουμε καὶ τὸν ἑαυτὸ μας μέσα σ' αὐτοὺς πού ἔχουν φταίξει καὶ νὰ μὴ λέμε: «Βοήθησε τὸν κόσμο πού εἶναι ἁμαρτωλός». Οἱ Τρεῖς Παῖδες γεννήθηκαν στὴν αἰχμαλωσία, καὶ ὅμως δὲν εἶπαν «τί φταῖμε ἐμεῖς;», ἀλλὰ εἶπαν: «Δικαίως πάθαμε, ἔπρεπε καὶ περισσότερα νὰ πάθουμε».

Μιλοῦσαν σὰν νὰ ἦταν ἀπὸ αὐτοὺς ποῦ παρέβησαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ τὴν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία, σὰν νὰ ἦταν καὶ αὐτοὶ συμμέτοχοι στὴν ἁμαρτία, ἐνῶ ἦταν ἀμέτοχοι, ἀφοῦ δὲν εἶχαν ἀκόμη γεννηθῆ.

Πόσο μὲ συγκινεῖ ἡ προσευχὴ πού ἔκαναν, ὅταν βρίσκονταν μέσα στὸ καμίνι! «Δίκαιος εἰ, Κύριε, ἐπὶ πᾶσιν οἶς ἐποίησας ἡμῖν... Ὅτι ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν... Καὶ νῦν οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἀνοῖξαι τὸ στόμα ἡμῶν. Μὴ δὴ παραδώης ἡμᾶς εἰς τέλος... καὶ μὴ ἀποστήσης τὸ ἔλεός σου ἀφ' ἡμῶν διὰ Ἀβραὰμ τὸν ἠγαπημένον ὑπό Σοῦ».

Δηλαδή, «δίκαια μᾶς τιμωρεῖς, Κύριε, γιατί ἁμαρτήσαμε, ἀλλὰ μόνο γιὰ χατίρι τοῦ Ἀβραὰμ πού τὸν ἀγαπᾶς, γιατί δὲν ἁμάρτησε, μὴ μᾶς ἐγκαταλείπης».

Ἔβαζαν καὶ τὸν ἑαυτὸ τους μέσα στοὺς ἁμαρτωλούς  καὶ τὸ πίστευαν, γι' αὐτὸ ἔγινε τὸ καμίνι δροσιά. Ἐνῶ τὸν εἰδωλολάτρη πού πῆγε νὰ δεῖ τὸ καμίνι, τὸν πῆραν οἱ φλόγες.

Ὃ ἄνθρωπος, ἂν δὲν δουλεύη ἔτσι, ἀρχίζει συνέχεια νὰ δικαιολογῆται. «Ὁ διάβολος μὲ ἔβαλε καὶ ἁμάρτησα» ἢ «ὁ Ἀδὰμ φταίει, ἡ Εὕα φταίει· δὲν φταίω ἐγώ».

Ἕνας θεολόγος μοῦ εἶπε μιὰ φορά: «Καὶ τί χρωστᾶμε ἐμεῖς τώρα νὰ ταλαιπωρούμαστε ἐξ αἰτίας τῆς Εὔας;». «Εὐλογημένε ἄνθρωπε, τοῦ λέω, σὲ πειράζει αὐτὸ γιὰ νὰ σωθῆς;».

Τί φταίει ὁ Ἀδὰμ ὁ καημένος ἢ ἡ Εὔα ἡ φουκαριάρα; Ἕνα σφάλμα ἔκαναν καὶ πόσους αἰῶνες ἦταν στὸν Ἄδη, ἐνῶ ἐμᾶς ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς λύτρωσε. «Ἑβδομηκοντάκις ἑπτὰ φορὲς ἂν ἁμαρτήσετε καὶ μετανοήσετε, εἶπε, σᾶς συγχωράω!».

Χιλιάδες φορὲς ἁμαρτάνουμε καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς συγχωράει - ἀρκεῖ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ -, καὶ νὰ λέμε ὅτι φταίει ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα;

Καὶ τὴν κατάρα, στὴν οὐσία, στὸν διάβολο τὴν ἔδωσε ὁ Θεός. «Καὶ ὁ ὄφις ἦταν φρόνιμος». Μπῆκε ὁ διάβολος στὸ φίδι, γιὰ νὰ ξεγελάση τὸν ἄνθρωπο.

Καὶ βλέπεις, ὅλοι τὰ βάζουν μὲ τὴν Εὔα, ὅτι αὐτὴ μας χαντάκωσε, ἐνῶ θὰ ἤμασταν μία χαρὰ στὸν Παράδεισο, ἂν δὲν γινόταν ἡ παράβαση!

Ἂν καὶ ἐμᾶς μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός, «ἀφοῦ σφάλατε μία φορά, θὰ πᾶτε τόσους αἰῶνες στὸν Ἄδη», ἔ, τότε νὰ ἔλεγε κανεὶς κάτι!... Τί ἀχάριστος κόσμος!

Πάντως ἡ μετάνοια εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Δὲν ἔχουμε καταλάβει ὅτι ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν μετάνοια μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ.

Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα αὐτό, νὰ ἔχη τέτοια δύναμη ὁ ἄνθρωπος. Κάνεις κακό; Ὃ Θεός σοῦ δίνει σκαμπιλάκι. Λὲς «ἥμαρτον»; Σταματᾶ καὶ σοῦ δίνει εὐλογίες.

Ὅταν δηλαδὴ συνέρχεται τὸ ἄτακτο παιδί, μετανοεῖ καὶ δέρεται ἀπὸ τὴν συνείδησή του, τότε ὁ Πατέρας του τὸ χαϊδεύει μὲ ἀγάπη καὶ τὸ παρηγορεῖ. Οἱ Ἰσραηλίτες, ἐπειδὴ εἶχαν ξεφύγει ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἔζησαν στὴν αἰχμαλωσία ἑβδομήντα πέντε χρόνια.

Καὶ τελικά, ὅταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ὁ βασιλιὰς Κύρος, πού τολμᾶ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι φάνηκε καλύτερος ἀπό τους υἱοὺς τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μολύνει τὰ ἱερὰ πού εἶχαν γιὰ τὶς θυσίες. Τοῦ ἄλλαξε τὸ μυαλὸ ὁ Θεὸς καὶ τὸν ἔκανε νὰ πιστεύει στὸν Θεὸ τοῦ Οὐρανοῦ.

Ἔτσι ἄφησε τοὺς Ἰσραηλίτες ἐλεύθερους,τοὺς ἔδωσε χρήματα, ξυλεία γιὰ τὸν Ναό, τοὺς ἔφτιαξε τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔδειξε τέτοια καλωσύνη καὶ τέτοια εὐλάβεια, πού δὲν ἔδειξαν κατὰ κάποιον τρόπο οὔτε οἱ Ἰσραηλίτες. Καὶ ὅλα αὐτά, γιατί μετανόησε καὶ ἄλλαξε ὁ λαὸς. Πόσο βοηθάει ἡ μετάνοια, γιὰ νὰ ἐξαφανισθεῖ τὸ κακό!

Γιὰ νὰ συμφιλιωθεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἔρθει σὲ συναίσθηση, νὰ μετανοήση, νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἔρχεται ἡ Χάρις καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα του, ὁπότε μπορεῖ νὰ βοηθήσει καὶ γιὰ τὴν εἰρήνη γύρω του.