«Ἐνῶ ἕνας ἄνδρας γυάλιζε τὸ νέο αὐτοκίνητό του, ὁ ἡλικίας τεσσάρων ἐτῶν γιός του, πῆρε μιά πέτρα καὶ γρατσούνισε μὲ γραμμὲς μέρος τοῦ αὐτοκινήτου. Στό θυμὸ του ἀπάνω, ὁ ἄνδρας αὐτὸς, πῆρε τὸ χέρι τοῦ παιδίου του καὶ χρησιμοποιώντας ἕνα γαλλικὸ κλειδί, τὸ χτύπησε πολλὲς φορὲς . Στό νοσοκομεῖο, τὸ παιδὶ ἔχασε ὅλα τὰ δάχτυλά του λόγῳ τῶν πολλαπλῶν σπασιμάτων. Ὅταν τὸ παιδὶ εἶδε τὸν πατέρα του μὲ τὰ παραπονεμένα μάτια του γεμάτα πόνο τὸν ῥώτησε: « Μπαμπά… πότε τὰ δάχτυλά μου θὰ μεγαλώσουν πάλι; » Τὸ ἄτομο βουβό, πῆγε πίσω στό αὐτοκίνητό του καὶ τὸ κλώτσησε πολλὲς φορὲς . Σκεπτόμενος αὐτό πού ἔκανε, βρισκόμενος μπροστὰ στό αὐτοκίνητο του καὶ βλέποντας ξανά τίς γρατζουνιές, ἀντιλήφθηκε ὅτι τὸ παιδὶ του εἶχε γράψει μὲ τὴν πέτρα «ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ». Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ὁ ἄνδρας αὐτὸς αὐτοκτόνησε. Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀγάπη δέν ἔχουν κανένα ὄριο. Ἐπιλέξτε τὸ τελευταῖο γιά να ἔχετε μίαν ὄμορφη, καλὴ ζωή.
Τὰ πράγματα ὑπάρχουν γιά νά χρησιμοποιοῦνται, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι νά γιά νά ἀγαπηθοῦν.
Προσέξτε τίς σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.
Προσέξτε τίς λέξεις σας, γίνονται ἐνέργειες.
Προσέξτε τίς ἐνέργειες σας, γίνονται συνήθειες.
Προσέξτε τίς συνήθειες σας πού γίνονται χαρακτῆρας.
