Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰωάννου Μακρυγιάννη πρὸς τοὺς Νέους
Ἀγαπητά μου Παιδιά,
Μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους ἀξίους καὶ γενναίγους Ἕλληνες πολεμήσαμε καὶ λευτερώσαμε τοῦτο τὸν τόπο πού πατᾶτε ἐσεῖς, καὶ νά στοχάζεστε πώς τὸν λευτερώσαμε γιά σᾶς πού γεννηθήκατε σὲ πατρίδα ἐλεύθερη, γιατὶ ἐμεῖς λίγο τὴν ἀπολάψαμε, ὅτι, μόλις ἐδιώξαμε τοὺς Τούρκους, ἀρχίσαμε νά τρῶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον κι ἔτσι μᾶς βρῆκαν διαιρεμένους οἱ Μπαυαροὶ καὶ μᾶς τζαλαπάτησαν.
Μὰ ὁ Θεός, τὸ ἔλεός του μεγάλο, δέν συνερίστη τὰ κρίματά μας καὶ στέριωσε τὸ ἔθνος, ὅπου καταφανίστηκε τόσους χρόνους στή σκλαβιὰ καὶ ἦρθε ὁ καιρὸς πάλι νά δικαιωθεῖ. Ὅτι τὸ δίκιο μας μᾶς τὸ δινε ὁ Θεὸς καὶ τὸ χαλούσαμε ἐμεῖς. Κι ἀπ’ τὸ λίγο πού δέν προκάναμε νά χαλάσουμε ἐστερεώθη τὸ ἔθνος αὐτό, ποὺ ἐγέννησε κι ἐσᾶς. Ἐσεῖς τώρα μάθατε καὶ γράμματα, ὅτι σκολάσατε ἀπό τίς ἀγγαρεῖες καὶ τοὺς κιντύνους καὶ κατατρεγμοὺς ὀποῦ ‘χαμεν ἐμεῖς – ἐγὼ ἐμεγάλωσα ἀγράμματος, μὲ ἄσπρα τὰ μαλλιά, ὄψιμος ἔπιασα κοντύλι στό χέρι μου. Καὶ τὰ γράμματα πού μάθατε σᾶς διδάξαν πώς εἶστε Ἕλληνες καὶ Χριστιανοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἢθελ’ ἐμεῖς, γιά νά γλυτώσουμε ἀπὸ τὴν τυραγνία καὶ τὰ βάσανα, νά γίνουμε Τοῦρκοι, ὅπως ἔγιναν κάμποσοι τότε, θὰ σᾶς εἶχαν γεννημένους χανούμισσες κι ὄχι Ῥωμαίϊσσες Χριστιανὲς καὶ μὲ τοῦτο θὰ ἤστενε κι ἐσεῖς Τούρκοι. Καὶ θὰ παίρνατε πάνω σας καὶ τὰ κρίματα τοῦ μολεμένου αὐτοῦ Ἔθνους, ποὺ ἐσώριασε τόσα ἀδικοχαμένων καὶ ἀτιμασμένων κουφάρια ἀπάνω στή γῆ.
Κι ἂν θέλαμε μεῖς νά σεργιανᾶμε μὲ τές καρρότσες τῆς βασιλείας, φορτωμένοι τὰ παράσημα, καὶ νά μᾶς φυλεύουν οἱ Μπαυαροὶ τιμὲς καὶ περιουσίες, ἢθελ’ ἀφήσομε τὸν Κωλέττη μὲ τοὺς μισσιονάριους καὶ τοὺς ξένους πρέσβεις νά μᾶς ἀλλάξουνε τὴν πίστη καὶ τότε κι ἐσεῖς θὰ ‘χατε γεννηθεῖ ἀπὸ μάννες Φράγκισες καὶ θὰ κάνατε ἀνάποδα τὸ σταυρὸ σας. Καὶ θὰ στοχαζόσασταν ὅτι ἐχρειάστη νά χυθεῖ ποτάμι τὸ αἷμα τόσων παλληκαριῶν καὶ ἡρῴων τῆς πατρίδος, γιά νά χάσετε ἐλεύτεροι τὴν πίστη πού εἴχατε σκλαβωμένοι.
Τώρα ὅμως ζεῖτε πάνω σὲ τοῦτο τὸ ματωμένο καὶ καπνισμένο χῶμα καὶ λογαριάζεστε Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὅσοι ἔχετε μέσα σας καρδία καὶ νοῦ, τὸ ‘χετε γιά τὴν πιὸ τρανὴ χαρὰ σας, κορώνα στό κεφάλι. Νά μὴ θαρρεῖτε ὅμως πώς ἔτσι κοιμηθήκαμε ἀπὸ βραδὶς Τούρκοι καὶ ξυπνήσαμε Ἕλληνες. Ἐχρειάστηκε νά θυσιάσουμε ἀρετὴ καντάρια καὶ κόπους καὶ αἵματα γι’ αὐτὴ τὴν ἐλευθερία πού ἔχετε ἐσεῖς. Ὅτι ἡ ἐπανάσταση δέν ἔγινε τὸ ’21 μοναχὰ κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ ἀπὸ τότε πού πῆρε ὁ Ἀγαρηνὸς τὴν Πόλη, μὲ κάθε σφαγὴ καὶ ἁρπαγὴ καὶ ἀτιμία πού σήκωνε ὁ σβέρκος τοῦ σκλάβου, γιά νά προσκυνήσει καὶ δέν προσκύναγε, γίνονταν μία ἐπανάσταση. Κι ὄλες αὐτὲς οἱ ἐπαναστάσεις γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἡρώων τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδος ἔτρεξαν σὰν τὰ ῥυάκια στό μεγάλο ῥάμμα καὶ ἔτσι ἔγινε τὸ ’21 ποὺ ἤθελε ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἔκανε λεύτερους.
Γι’ αὐτό, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, ποὺ γιορτάζετε τὸ σηκωμὸ τοῦ γένους, νά μνημονεύετε αὐτοὺς τοὺς ἥρωες πού θυσίασαν καὶ τή ζωή τους καὶ τὸ βιός τους γιά πίστη καὶ πατρίδα κι ἄφησαν τίς φαμίλιες τους γυμνὲς νά διακονεύουν. Καὶ τούτη τὴν πίστη νά τή λογαριάζετε ὡς ἕνα τζιβαΐρι πού τὸ κρατᾶ ὁ ἄνθρωπος καὶ περπατεῖ καὶ φόβος εἶναι νά μὴν τοῦ πέσει. Καὶ ἡ πατρίδα δέν εἶναι ἑνὸς οὔτε ὀλίγων ἀλλὰ τὴν ἔχουμε ὅλοι μαζί, ὅτι ὅλοι μαζὶ τὴν ἐλευτερώσαμε.
Ὥστε ἂν ἀμελήσετε τὴν πίστιν ὅπου σᾶς παραδώσαμεν Ὀρθόδοξην Ἀνατολικὴν καὶ σᾶς τὴν κλέψουν, ἂν πέσετε στές παραλυσίες καὶ ἀφήσετε τὰ κάστρα ἀφύλακτα καὶ σᾶς τὰ πάρουν, οὔτε νά ζήσετε μπορεῖτε οὔτε νά πεθάνετε παρηγοριέστε, ὅτι θὰ βρεῖτε ἐκεῖ πού θὰ πᾶτε τοὺς γενναίγους πατέρες σας, τὸ Διάκο, τὸν Ὑψηλάντη, τὸν Κολοκοτρώνη, τὸ Δυσσέα, καὶ θὰ σᾶς ζητήσουν τὰ αἵματα πίσω πού χύθησαν γιά τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος. Καὶ καθὼς τὰ αἵματα δέν γυρίζουν πλέον, θέ νά εἶστε καταδικασμένοι. Ὅθεν, ἀγαπητά μου Ἑλληνόπουλα, κάνετε τὰ καλὰ σας καὶ μὴ σκολᾶτε τίς μετάνοιες σας γιά τούτη τὴν ἅγια πατρίδα, τηράτε να ‘χετε τὸ νοῦ καθαρὸ καὶ Ὀρθόδοξο καὶ τὸ σῶμα τυραννισμένο, γιά νά ἀντέχει τοὺς κόπους καὶ νά πηγαίνετε τοῦτες τίς μέρες στούς τάφους μας καὶ νά στοχάζεστε τὰ χρέη σας. Ὅτι ἐμεῖς ἀπὸ μέσ’ ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς τάφους μας μιά μέρα θ’ ἀναστηθοῦμε καὶ θὰ σᾶς κρίνουμε.
Γιάννης Μακρυγιάννης
