ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ ΝΕΩΝ. Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΣΑΘΡΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

21072018Ἀκόμη μιὰ τραγικότητα..! Ἀκόμη μιὰ αὐτοχειρία νέου παιδιοῦ! Ἀκόμη μία «γροθιά» στὴ σαθρὴ κοινωνία, ποὺ διστάζει νὰ λύσει τὰ δομικά της προβλήματα καὶ νομίζει ὅτι μὲ δημοσιογραφικοῦ τύπου τηλεοπτικὲς ἢ ἔντυπες ἀναφορὲς κάνει τὸ χρέος της. Ἴσα ἴσα γιὰ νὰ τὸ πεῖ. Ἴσα ἴσα γιὰ νὰ κερδίσει κάτι ἀκόμη ἀπὸ τὸν πόνο κάποιων ἀνθρώπων. Χωρὶς ὅμως νὰ διδάξει τίποτε. Μέχρι τὸ ἑπόμενο εὐαίσθητο θῦμα, ποὺ βρίσκει ὅμως μία κρυφὴ ἀπίστευτη δύναμη νὰ γίνει αὐτό-θύτης. Γιὰ νὰ ὑπάρξει καὶ πάλι ἐπιφανειακὸς σχολιασμός, σύντομη ὑφέρπουσα ἱκανοποίηση τῆς σαθρῆς κοινωνίας ὅτι «κάτι εἶπε» καὶ ὁ κύκλος τοῦ πόνου νὰ συνεχίζεται. Ἡ κοινωνικὴ σήψη νὰ ἀνανεώνεται, μὲ ἕνα βουβὸ πόνο πού, ὅμως, πάντα πουλάει καὶ θὰ πουλάει… Τὸν πόνο τοῦ αὐτοθανάτου, ποὺ γιὰ κάποιους νέους φαίνεται λύτρωση, ἐνῷ στὴν οὐσία τοῦ εἶναι μία τραγικότητα γιὰ τὴν ὁποία οὐσιαστικὰ κανένας δὲν ἐνδιαφέρθηκε. Αὐτὸς ὁ «κανένας» ἄκουσε, ἔνιωσε ἕνα στιγμιαῖο σφίξιμο στὸ στῆθος, γρήγορα σκέφτηκε ἂν τὸν ἀφορά, εἶδε ὅτι δὲν τὸν ἄγγιξε προσωπικὰ τὸ θέμα, εἶπε ἕνα «κρῖμα τὸ παιδί» καὶ προσπέρασε.

Καὶ ὁ αὐτοθάνατος αὐξάνει καὶ γρήγορα παρεμβαίνουν γιὰ νὰ ἀναζητήσουν τὴν αἰτιολογία τοῦ κάθε συμβάντος εἰδήμονες καὶ νὰ ἀποδοθοῦν ποινικὲς εὐθύνες. Φαίνεται, ὅμως, κανεὶς νὰ μὴν σκέφτεται ἢ νὰ μὴν εἶναι ἐπιθυμητὸ νὰ φανεῖ ὅτι στὴν τραγικότητα αὐτὴ ὁδηγοῦν τὰ ρήγματα τῆς συνείδησης, ποὺ μιὰ σαθρὴ κοινωνία καλλιέργησε καὶ ἀκόμη καλλιεργεῖ, ὅπως εἶπε κάποιος «μὲ τρόπο ἀφελῆ καὶ ἀδιάφορο». Μήπως, ὅμως, ὁ τρόπος εἶναι συστηματικὸς καὶ μὲ σαφῆ στόχευση τὴν ἀποδυνάμωση τοῦ μέλλοντος τῆς κοινωνίας ποῦ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς νέους;

Καὶ ὅμως εἶναι ἀναμφίβολο γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἡ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ αὐτοθανάτου γενικὰ ἀλλὰ εἰδικότερα τῶν νέων παιδιῶν ἀλλὰ καὶ ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀπομόνωση στὸν ἑαυτό, τὸ πλῆθος τῶν φοβιῶν καὶ ἄλλα συναφῆ εἶναι ἐκφάνσεις ποὺ κατὰ κύριο λόγο ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν ἔκπτωση ἠθικῶν καὶ κοινωνικῶν ἀξιῶν στὴν κοινωνία ἐν γένει ἀλλὰ πρωτίστως στὸν πρῶτο κοινωνικὸ πυρῆνα ποὺ λέγεται οἰκογένεια καὶ κατόπιν σχολεῖο.

Πρέπει  σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι τὰ προβλήματα αὐτὰ πρωτίστως ἔχουν βαθιὰ κοινωνικὴ ἀφορμὴ στὸ μικρό-κοινωνικὸ ἐπίπεδό της οἰκογένειας ποὺ ἐκφράζεται στὴ συνέχεια στὴν ὁμάδα τῶν συνομηλίκων καὶ τοῦ εὐρύτερου κοινωνικοῦ περίγυρου. Ἔπειτα ἐξελίσσονται σὲ ψυχολογικὰ προβλήματα γιὰ νὰ ξαναγίνουν ἀκολούθως καὶ πάλι κοινωνικὰ προβλήματα αὐτὴ τὴ φορὰ τόσο στὸ μικρό-κοινωνικὸ ἐπίπεδό της οἰκογένειας καὶ τοῦ ἄμεσου κοινωνικοῦ περίγυρου ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύτερης κοινωνίας. Λειτουργεῖ ὡς μιὰ μορφὴ φαύλου κύκλου: κοινωνικὴ πτώση, ψυχολογικὴ σύγχυση, κοινωνικὴ ἐπιβάρυνση.

Οἱ αἰτίες τῶν φαινομένων αὐτῶν δυστυχῶς εἶναι πολυπαραγοντικές, πολυεπίπεδες καὶ πολυσύνθετες. Γιὰ αὐτὸ ἀπαιτοῦν βαθύτερη ἀνάλυση καὶ παρέμβαση στὴ δομή τους ποὺ τὸ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ διαρραγῆ τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ τῆς κοινωνικῆς σύνθεσης τῆς οἰκογένειας, μὲ κυρίαρχη τὴν ἔλλειψη ἐπικοινωνίας, τὸ συγκεχυμένο ἐνδιαφέρον, τὸν ὑπερπροστατευτισμό, τὴν καλλιέργεια τοῦ στείρου καὶ ἄκρατου ἀνταγωνισμοῦ γιὰ τὴν ἐπίτευξη κάθε εἴδους ὑψηλῶν ἐπιδόσεων, τὴ συχνὰ ἀσυγχώρητη στάση ἔναντι στὴν ἀποτυχία, τὴν ἔλλειψη χιοῦμορ, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὴν ἀναγωγὴ τῶν ἐπιθυμιῶν σὲ ἀνάγκες ποὺ ὅταν δὲν ἐπιτυγχάνονται δημιουργοῦνται ἄγχη, ματαιώσεις προσδοκιῶν, ἀμφιβολίες, ἀνασφάλειες, ἐγκατάλειψη. Ἡ προτροπὴ τοῦ «πρῶτος σὲ ὅλα», «ἱκανὸς γιὰ τὰ πάντα» εἶναι αὐτὴ ποὺ μπορεῖ νὰ καταστρέψει τὴν παιδικὴ ψυχή, γιατί κάθε παιδικὴ ψυχὴ εἶναι συχνὰ κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ θέλουν οἱ ἄλλοι νὰ εἶναι.

Παράλληλα χάθηκε ἡ λογική του θὰ πορευτοῦμε μὲ ὅ,τι ἔχουμε διαθέσιμο, θὰ χαροῦμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ ἔχουμε καὶ θὰ προσπαθοῦμε γιὰ τὸ καλύτερο ὄχι σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους ἀλλὰ συγκριτικὰ μὲ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό.

Ταυτόχρονα ἀναιρέθηκε ἡ ἀξία τῆς συλλογικότητας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ ἀπὸ κοινοῦ προσπάθεια εἶναι πιὸ ἀποτελεσματικὴ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀπὸ τὴν ἀτομικὴ δραστηριοποίηση ἢ ἐπίτευξη, ἡ ὁποία ὡστόσο δὲν καταργεῖται. Καὶ ὅλο αὐτὸ μπορεῖ νὰ προκύψει μέσα ἀπὸ τὸν ὑγιῆ διάλογο μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας ἀλλὰ καὶ τοῦ περίγυρου, τοῦ σχολείου καὶ τῆς κοινωνίας εὐρύτερα.

Δυστυχῶς πολλοὶ γονεῖς δὲν «γνωρίζουν» τὰ παιδιά τους καὶ πολλοὶ ἐκπαιδευτικοὶ προσπαθοῦν νὰ «γνωρίζουν» τοὺς μαθητές τους. Αὐτὸ ὀφείλεται σὲ πολλοὺς λόγους, ἐνῷ ἡ ἐκδήλωση συναισθημάτων ἀγάπης λαμβάνει συγκεχυμένες μορφές. Καὶ ὅλα αὐτὰ συνδυαστικὰ μὲ ἀναδυόμενα κοινωνικὰ πρότυπα ἀμφιβόλου ποιότητας.

Τὸ πρόβλημα τοῦ αὐτοθανάτου εἰδικὰ τῶν νέων παιδιῶν εἶναι ἕνα βαθιὰ κοινωνικὸ καὶ ἀξιακὸ πρόβλημα. Δὲν εἶναι ψυχολογικό. Σὲ ψυχολογικὸ ἐξελίσσεται. Ἡ ἀντιμετώπισή του χρῄζει δυναμικὴ διαχρονικὴ ἔγνοια καὶ ὀργανωμένη παρέμβαση μὲ ἔμφαση στὴν ἀξία τῆς ἀγάπης καὶ τῆς κατανόησης. Ἡμίμετρα, μᾶλλον ἐντυπωσιασμοῦ, τύπου κατάργησης τῶν κινητῶν στὸ σχολεῖο δὲν θὰ ἔχουν κανένα οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα, διότι τὸ κινητὸ θὰ τὸ βρεῖ τὸ παιδὶ ἔξω ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ οἱ ἀρνητικὲς συνέπειες θὰ ὑπάρξουν. Τὸ πρόβλημα εἶναι στὴ στάση τοῦ γονιοῦ νὰ ἀγοράσει τὸ κινητὸ στὸ παιδί, προκειμένου νὰ καλύψει ἄλλες σχεσιακὲς ἀνεπάρκειες μὲ τὸ παιδί του. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τὸ σχολεῖο δὲν θὰ ἔχει κανένα ἀποτέλεσμα μὲ ἀστυνομικοῦ τύπου μέτρα, δηλαδὴ μὲ τὸ «ἀπαγορεύεται», ἀλλὰ μὲ ἄλλες ἐνέργειες, ὅπως ἡ ἀνάδειξη τῶν κοινωνικῶν σχέσεων, οἱ κοινωνικὲς δράσεις, ἡ μείωση τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τῆς βαθμοθηρίας καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ χρῄζουν ἄμεσης, σοβαρῆς, ὀργανωμένης καὶ τεκμηριωμένης συζήτησης καὶ ἐφαρμογῆς.

Τὸ ζήτημα εἶναι κεφαλαιῶδες καὶ ἰδιαίτερα σημαντικὸ καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ καὶ νὰ ἀναχαιτιστεῖ συλλογικὰ καὶ δημιουργικά. Κλείνοντας ἢ μισοκλείνοντας τὰ ὦτα καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς στὴ σκληρὴ αὐτὴ πραγματικότητα μὲ ἐπίκαιρου ἢ εὐκαιριακοῦ χαρακτῆρα ἀναφορὲς καὶ ἐγκαταλείποντας τὲς στὴ συνέχεια δυστυχῶς θὰ βιώνουμε διαρκῶς τέτοιου εἴδους ἀρνητικὰ συμβάντα καὶ ὁ κύκλος τοῦ πόνου καὶ τῆς κοινωνικῆς σαθρότητας θὰ συνεχίζεται μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιὰ ὅλους.

Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ


Εκτύπωση   Email