Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ
Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης
έσα στὸν θρίαμβο καὶ τὴν χαρὰ τῆς ἀναστάσιμης θείας λειτουργίας διαβάζουμε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη ποὺ διακηρύσσει ἐμφατικὰ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Περικλείει καὶ συμπυκνώνει τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ Λόγου μέσα σὲ ἕνα πυκνὸ καὶ βαθὺ θεολογικὸ κείμενο. Μέσα στὴν πασχαλινὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Ἐκκλησίας καλούμαστε νὰ ζήσουμε τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Τὸ ἀναστάσιμο φῶς διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ζωῆς καὶ μᾶς μεταγγίζει τὴν «ὄντως ζωὴ» καὶ «τὸ περισσὸν τῆς ζωῆς». Τὸ πλήρωμα καὶ τὴν ἀλήθεια μιᾶς καινούργιας ζωῆς ποὺ ἀρχίζει ἐδῶ μὲ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνεχίζεται στὴν αἰωνιότητα τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ.
Τὸ βράδυ τῆς ἀνάστασης ἡ νύχτα γίνεται φωτεινότερη καὶ λαμπρότερη ἀπὸ τὴν ὁποιαδήποτε ἡμέρα, ἀφοῦ εἶναι ἡ ἀνατολὴ τῆς μυστικῆς ἡμέρας τῆς ἀφθαρσίας, «αὕτη ἡ σωτήριος νὺξ καὶ φωταυγής». Τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ γεμίζει καὶ καταυγάζει τὰ πάντα. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτὸς οὐρανὸς τε γῆ καὶ τὰ καταχθόνια, ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾧ ἐστερέωται» ψάλλουμε στὸν θριαμβικὸ κανόνα τοῦ Πάσχα μὲ πίστη ποὺ μᾶς ἱκανώνει νὰ δοῦμε τὸ φῶς τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» τονίζει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη. Ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ μᾶς προσφέρεται πλέον ὡς δῶρο μέσα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀνάσταση, φῶς καὶ ζωὴ γίνονται ἀλήθειες καὶ πραγματικότητες ἀλληλένδετες. Ἡ ἀναστάσιμη ἐμπειρία τῶν πιστῶν δὲν εἶναι μιὰ ψευδαίσθηση καὶ αὐταπάτη. Ἡ γιορτὴ πού ἦρθε καὶ θὰ φύγει δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἢ, ἔστω, ἡ μεγαλύτερη, ὅπως συνήθως λέμε. Οἱ ὕμνοι, οἱ ἀκολουθίες καὶ οἱ τελετὲς, ἔστω καὶ ἂν μᾶς συγκινοῦν μὲ τὴν ὀμορφιά τους, πρέπει νὰ μᾶς ὁδηγοῦν πάντοτε στὴν οὐσία τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ ἀποκάλυψης. Στὴν ἀνανέωσή της μὲ τὴν σκέψη καὶ τὸν λόγο. Στὴν ἐπιβεβαίωσή της μὲ τὴν συμπεριφορὰ καὶ τὶς πράξεις. Αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη, ποὺ ἔγινε πίστη, μᾶς λέει ὅτι τὸ Πάσχα εἶναι μιὰ ἐμπειρία γιὰ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ μιὰ μαρτυρία γιὰ τοὺς γύρω μας ὅτι ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς βρίσκεται ζωντανὸς ἀνάμεσά μας καὶ ἐμεῖς παίρνουμε ζωὴ ἀπὸ τὴν ζωή Του καὶ φωτιζόμαστε ἀπὸ τὸ φῶς Του. Γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀληθινὸ φῶς «τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Αὐτὸ μᾶς καταθέτει ἡ πείρα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀποκαλυπτικὰ ὁράματα καὶ ἐξαίσια βιώματα τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ. Ὡς φῶς εἶδαν τὸν Θεὸ οἱ μαθητὲς στὸ ὅρος Θαβὼρ κατά γεγονὸς τῆς Μεταμόρφωσης. Ὡς φῶς εἶδε τὸν Θεὸ ὁ Μωυσῆς στὴν θεοφάνεια τοῦ Σινᾶ. Ὡς φῶς εἶδε ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν Θεὸ στὴ Δαμασκὸ κατά τό συγκλονιστικὸ γεγονὸς τῆς μεταστροφῆς του. Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι βασιλεία φωτὸς καὶ ἀτελείωτης ζωῆς, ὅπου πιστεύουμε καὶ ψάλλουμε ὅτι οἱ δίκαιοι καὶ οἱ ἅγιοι «ἐκλάψουσιν ὡς φωστῆρες», ὡς φῶτα ἑτερόφωτα, ποὺ φωτίζονται ἀπὸ τὸ ἄκτιστο φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ φῶς τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο μιὰ ὑπερβατικὴ πραγματικότητα ποὺ ζοῦν ἄνθρωποι μὲ ἀνώτερες πνευματικὲς ἐμπειρίες καὶ καταστάσεις. Ἀπὸ τὴν πίστη στὴν ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ πηγάζει ἕνας καινούργιος τρόπος ὕπαρξης καὶ ζωῆς. Καλούμαστε νὰ δοῦμε τὴν ζωὴ καὶ τὸν κόσμο μὲ πίστη ἀγάπη καὶ ἐλπίδα. Πίστη καὶ βεβαιότητα στὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δὲν μᾶς ἀφήνει ὀρφανούς. Δὲν μᾶς ἀφήνει μόνους καὶ παραδομένους στὶς θλίψεις καὶ τὶς δυσκολίες μας, στὰ προβλήματα καὶ τὰ ἀδιέξοδά μας. «Ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς», (Ἰωαν. 14,18) καί «ἰδοὺ ἐγὼ μὲθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ὑμῶν» (Ματθ. 28,20). Τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀπόδειξη τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ ἀλλά, κυρίως, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης Του. Μιᾶς ἀκατάλυτης ἀγάπης πού, καθὼς θυσιάζεται, ξεπερνᾶ τὸν θάνατο καὶ κατακτᾶ τὴν ζωή. Ὅμως τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης μεταφράζεται καὶ σὲ ἐλπίδα γιὰ κάθε καλὸ ποὺ περιμένουμε στὴν ἐπίγεια διαδρομή μας ἀλλά καὶ γιὰ τὰ αἰώνια ἀγαθὰ ποὺ μᾶς περιμένουν στὴν αἰωνιότητα. Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πρίσμα τὸ ἀναστάσιμο φῶς μᾶς ἀναγεννᾶ πνευματικὰ καὶ τότε τὰ πάντα μέσα μας καὶ γύρω μας φωτίζονται καὶ μεταμορφώνονται σὲ ἀστείρευτη δύναμη καὶ ἐσωτερικὴ χαρά. Χριστὸς ἀνέστη.
