Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου, ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 2013

 

 

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

 

Ὁ Θεὸς ἦλθε,γιὰ νὰ μείνει μαζί μας. Αὐτὸ τὸ ἀσύλληπτο μυστήριο τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ καὶ τὸ θαῦμα τῆς συνεχοῦς παρουσίας Του στήν ζωή μας, μᾶς προτρέπουν νὰ ζήσουμε καὶ πάλι τὰ φετινά Χριστούγεννα. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος δὲν συγκατοικοῦν ἁπλὰ στὴν σκηνὴ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἑνώνονται ἀχώριστα στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι τὸ τέρμα τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία μὲ τὸ στόμα τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων ἰσχυριζόταν ὅτι «Θεὸς ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται». Αὐτὴ ἡ κάθετη διαχωριστικὴ γραμμὴ ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸνἄνθρωπο, μπορεῖ βέβαια νὰ κράτησε τὸν Θεὸ στὸ ὕψος τῆς ἀπόλυτης μεγαλοσύνης Του, ἀλλὰ ἄφησε τὸν ἄνθρωπο ἀπαρηγόρητο, φυλακισμένο στὴνἀπέραντη μοναξιά του. Καμμία γνώση καὶ καμμία ἐπιστήμη, καμμία τέχνη καὶκαμμία φιλοσοφία,«καμμία μεθοδεία καὶ κανένα τέχνασμα τοῦ νῦν αἰῶνος»,ἔστω καὶ ἄν διασκέδασαν τὴν πλήξη καὶ τὴν περιέργειά του δὲν μπόρεσαν νὰ ἀπελευθερώσουν τὰ ἀδιέξοδά του. Ἡ ἐξορία τοῦ Θεοῦ στὸν οὐρανὸ ἔκανε τὸν ἄνθρωπο ὀρφανὸ. Μόνο ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, καθιστᾶ τὸν Θεό «κόλπο Πατρικό» ποὺ ἔχει θέση γιὰ ὅλους τοὺς «υἱούς» καὶ τὶς «θυγατέρες» Του «καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς πατέρα καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας» (Β  Κορ. 6.18). Ἡ ἔννοια τῆς πατρότητας τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δυνατότητα τῆς «υἱοθεσίας» μας ἀπὸ Ἐκεῖνον εἶναι μία ἀλήθεια ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη στὶς μέρες μας νὰ σκεπτόμαστε καὶ νὰ θυμόμαστε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά.

Καὶ αὐτό γιατί πράγματι στὴν πορεία μας νιώθουμε συχνά ὁλομόναχοι. Ὅταν ψάχνουμε γύρω μας καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ μοιραστοῦμε τὰ βιώματα καὶ τὰ συναισθήματα μας. Ὅταν μᾶς λείπουν ἀνθρώπινες σχέσεις ποὺστὸ παρελθόν γέμιζαν τὸ κενό μέσα μας. Ὅτανδὲνἔχουμε ἄλλες ἐπιλογὲς καὶ οἱ πικρίες σταλάζουν στὴν ψυχή μας καὶμᾶς βουλιάζουν στὴν μελαγχολία καὶ τὴν ἀπόγνωση. Ὅταν παραπονιόμαστε ὅτι ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺςεἴμαστε ἀπελπιστικὰ μόνοι, ξένοι, κάποτε ἀνάμεσα καὶ στοὺς δικούς μας. Ὅταν νιώθουμε τὴν μοναξιὰ νὰ δηλητηριάζει κάθε χαρὰ και νὰ πολλαπλασιάζει κάθε λύπη. Κι ὅμως παρόλα αὐτὰ καὶ ἐξαιτίας αὐτῶν καὶ ἄλλων τόσων δεινῶν ποὺ ματώνουν καθημερινὰ τὴν ζωὴ μας, ἐμεῖς ψάλλουμε «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε», ἀφοῦ ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ διαιωνίζει μία χαρὰ ποὺ δὲν τελειώνει καὶ δὲν περνᾶ. Ἄλλωστε «τὸ ὄνομα

αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὃ ἐστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ματθ. 1.23).

Ἄς μὴν ἀναζητοῦμε, λοιπόν, τὰ αἴτια τῆς μοναξιᾶς μας στὴν ἀπουσία τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἐξωτερικῶν σχέσεων. Ἡ αἰτία βρίσκεται στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας καὶ αὐτή εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ζωή μας. Μόνο ὅταν σκύψουμε στὸν ἑαυτό μας θὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ ἀκατάλυτα σημάδια τῆς θρυμματισμένης θεϊκῆς εἰκόνας ποὺ κουβαλᾶμε μέσα μας. Αὐτὴν τὴν τραυματισμένη εἰκόνα ἔρχεται νὰ ἀναπλάσει ὁ Σαρκωθείς Θεός μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ μεταβαίνουμε ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας μας στὴν ἐπίγνωση τῆς υἱοθεσίας ποὺ γεμίζει τὴν ψυχή μας καὶ ὑπερνικᾶ τὴν μοναξιά μας.

 

 

 

 

Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα

Μὲ πατρικὲς εὐχὲς ἐν Χριστῷ Τεχθέντι

 

Ὁ Μητροπολίτης

 

† Ὁ Κηφισίας, ἈμαρουσίουκαὶὨρωποῦ Κύριλλος

 

 

 


Εκτύπωση   Email