Ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων

 

6399 healthy foodΣτὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.

Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἔως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἔως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι.              Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία.

Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου.

Ἡ τέλεση τοῦ σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας.

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν Θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του».

Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων προσώπων (ἀνάγνωση τῶν «Διπτύχων») εἶναι ἔργο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἱερό, ποὺ θεσμοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἐπιτελεῖται ἀδιάλειπτα μέσα στοὺς αἰῶνες.

 Εἶναι ἡ μέγιστη καὶ πιὸ ἰσχυρὴ προσευχή καθὼς ἀποτελεῖ συμμετοχὴ στὴν προσευχὴ καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει σχετικά: «Μέγιστη ὠφέλεια πιστεύουμε ὅτι θὰ λάβουν αὐτοί, γιὰ τοὺς ὁποίους δεόμαστε κατὰ τὴν ἁγία καὶ φοβερὴ θυσία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλοί, ἀφοῦ Χριστὸν ἐσφαγιασμένον ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν ἐξιλεούμενοι ὑπὲρ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν». Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Δὲν νομοθέτησαν τυχαία οἱ Ἀπόστολοι νὰ μνημονεύουμε κατὰ τὰ φρικτὰ μυστήρια (Θεία Λειτουργία) τοὺς κεκοιμημενούς. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτούς».

Ἡ ἐμπειρία μαρτυρεῖ γιὰ τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ποὺ δὲν εἶναι «ἀτομικὴ προσευχὴ» ἀλλὰ ἡ προσευχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Ἱερὸ Σαρανταλείτουργο

ΤἹερὸ Σαρανταλείτουργο, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, ὑπὲρ ὑγείας ζώντων καὶ ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας.

Στό ὑπέροχο βιβλίο: «Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης», (ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου), διαβάζουμε: «Στήν Θεία Λειτουργία τελεῖται τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης. Καὶ ἡ ἀγάπη στήν οὐσία της εἶναι μεταδοτική. Ἡ ἀγάπη, ἰδιαίτερα ἡ θεῖα, σπεύδει νά σκορπίσει τὸ φῶς της, τὴν χαρὰ της σέ ὅλους… Καὶ συμπληρώνει: ὦ ἀγάπη τελειότατη! ὦ ἀγάπη, ποῦ τὰ πάντα ἀγκαλιάζεις! Ὦ ἀγάπη ἰσχυροτάτη! Τὶ νά προσφέρουμε σὰν εὐγνωμοσύνη στόν Θεὸ γιά τὴν ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς; Ἡ ἀγάπη αὐτὴ βρίσκεται στήν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προσφέρεται γιά τὴν ἀπελευθέρωσι ὅλων ἀπὸ κάθε κακία…».

Ὁ μακαριστὸς π. Παΐσιος, σχετικὰ μὲ τὴν ἀνάγκη προσευχῆς γιά τοὺς κεκοιμημένους, ἔλεγε: «…νά ἀφήνετε μέρος τῆς προσευχῆς σας γιά τοὺς κεκοιμημένους. Οἱ πεθαμένοι δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτα (γιά τοὺς ἑαυτοὺς τους). Οἱ ζωντανοὶ μποροῦν… Νά πηγαίνετε στήν ἐκκλησία  πρόσφορο, καὶ να δίνετε τὸ ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου, νά μνημονευθεῖ ἀπὸ τὸν ἱερέα στήν προσκομιδή. Ἐπίσης, νά κάνετε μνημόσυνα καὶ τρισάγια. Σκέτο τὸ τρισάγιο, χωρὶς Θεία Λειτουργία, εἶναι ἐλάχιστο.

Τὸ μέγιστο, ποὺ μποροῦμε να κάνουμε γιά κάποιον, εἶναι τὸ Σαράντα-λείτουργο. Καλὸ θὰ εἶναι νά συνοδευθεῖ καὶ μὲ ἐλεημοσύνη. Ἂν ἔχεις ἕνα νεκρό, ὁ ὁποῖος ἔχει παρρησία στόν Θεό, καὶ τοῦ ἀνάψεις ἕνα κερί, αὐτὸς ἔχει ὑποχρέωση νά προσευχηθεῖ γιά σένα στόν Θεό.

Ἂν πάλι, ἔχεις ἕνα νεκρό, ὁ ὁποῖος νομίζεις ὅτι δέν ἔχει παρρησία στόν Θεό, τότε, ὅταν τοῦ ἀνάβεις ἕνα ἁγνὸ κερί, εἶναι σὰν νά δίνης ἕνα ἀναψυκτικὸ σὲ κάποιον πού καίγεται (ἀπὸ δίψα). Οἱ ἅγιοι δέχονται εὐχαρίστως τὴν προσφορὰ τοῦ κεριοῦ καὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι νά προσευχηθοῦν γι’ αὐτόν πού τὸ ἀνάβει. Ὁ Θεὸς εὐχαρίστως τὸ δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.)

Γιά τὴν ὠφέλεια ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Σαρανταλείτουργα καὶ τὰ μνημόσυνα, ἀξιομνημόνευτο εἶναι καὶ τὸ περιστατικό πού ἀκολουθεῖ ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θαύματα καὶ ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία», (ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου).

«Κάποιος ἄρχοντας ἀπὸ τὴν Νικομήδεια ἀρρώστησε βαριὰ καί, βλέποντας πώς πλησιάζει στόν θάνατο, κάλεσε τὴν γυναῖκα του γιά νά τῆς ἐκφράσει τίς τελευταῖες του ἐπιθυμίες: Τὴν περιουσία μου νά τὴν μοιράσεις στούς φτωχοὺς καὶ τὰ ὀρφανά. Τοὺς δούλους νά τοὺς ἐλευθερώσεις. Ἀλλὰ στούς ἱερεῖς δέν θέλω νά δώσεις χρήματα γιά λειτουργίες. Σ’ αὐτὴ του τὴν μεγάλη θλίψη ὁ ἐτοιμοθάνατος ἐπικαλέστηκε μὲ πίστη τὴν εὐχὴ τοῦ ἀββᾶ Ἠσαΐα, ἑνὸς ἁγίου μοναχοῦ πού ἀσκήτευε κοντὰ στήν Νικομήδεια, καὶ ἀμέσως -ὦ τοῦ θαύματος!- ἔγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπὸν καὶ πασίχαρος ἔτρεξε στόν ὅσιο. Ἐκεῖνος τὸν καλοδέχτηκε, δοξάζοντας τὸν Θεὸ για τὸ μεγάλο θαῦμα.

-Θυμάσαι, παιδί μου, τὸν ῥώτησε, ποία ὥρα συνῆλθες ἀπὸ τὴν ἀρρώστια;

-Τὴν ὥρα πού ἐπικαλέστηκα τὴν εὐχή σου, ἀπάντησε ἐκεῖνος. Ὁ ὅσιος, μὲ τὸν φωτισμένο του νοῦ, γνωρίζε τί εἶχε λεχθεῖ στήν διάρκεια τῆς ἀρρώστιας του καὶ ξαναρώτησε:

-Ἄφησες, παιδί μου, χρήματα στούς ἱερεῖς, νά λειτουργοῦν γιά τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου;

-Ὄχι, γέροντα. Τὶ θὰ εἶχα νά ὠφεληθῶ ἂν ἄφηνα κάτι; Δέν θὰ πήγαινε χαμένο;

-Μὴν τὸ λές αὐτό.

Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος γράφει: «Ἀσθενεῖ τις ἓν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ’ αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεῖ αὐτὸν ὃ Κύριος· κἄν ἁμαρτίας ἦ πεποιηκώς, ἁφεθήσεται αὐτῷ». Νά λοιπόν πού οἱ εὐχὲς τῶν ἱερέων εἶναι ἀποτελεσματικές, γιά ὁποῖον τίς ζητᾶ μὲ πίστη. Δῶσε τώρα κι ἐσὺ ἕνα ποσό, γιά λειτουργίες, καὶ θὰ λάβεις ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν πρέπουσα πληροφορία.

Ἔτσι κι ἔκανε. Ἔδωσε χρήματα σ’ ἕναν ἱερέα γιά νά τοῦ κάνει σαρανταλείτουργο, καὶ γύρισε στό σπίτι του. Ὅταν συμπληρώθηκαν οἱ λειτουργίες, μετὰ ἀπὸ σαράντα μέρες, κι ἐνῶ σηκωνόταν ἀπὸ τὸν ὕπνο, βλέπει ξαφνικὰ ν’ ἀνοίγουν οἱ πόρτες τοῦ σπιτιοῦ του καὶ νά μπαίνουν σαράντα ἄνδρες ἔφιπποι, λαμπροὶ καὶ ἀγγελόμορφοι, εἴκοσι ἀπὸ δεξιὰ καὶ εἴκοσι ἀπὸ ἀριστερά. -Κύριοί μου, φώναξε ἔκπληκτος ὁ ἄρχοντας, πῶς μπήκατε σὲ σπίτι ἀνθρώπου ἁμαρτωλοῦ;

-Ἐμεῖς οἱ σαράντα, ποὺ βλέπεις, τοῦ ἀπάντησαν ἐκεῖνοι, ἀντιπροσωπεύουμε τίς λειτουργίες πού ἔγιναν γιά σένα στόν φιλάνθρωπο Θεό. Μᾶς  ἔστειλε Ἐκεῖνος, γιά νά σὲ συνοδεύσουμε μέχρι τὴν ἐκκλησία. Πήγαινε μέσα χαρούμενος, χωρὶς δισταγμό. Νά, μὲ τὰ πρεσβυτικὰ χέρια συμπληρώθηκαν οἱ σαράντα λειτουργίες, ποὺ ἔγιναν γιά νά ἐνωθεῖ ὁ Χριστὸς μαζί σου καὶ νά κατοικήσει στήν καρδία σου.

Ὕστερα ἀπὸ αὐτά, ὁ ἄρχοντας μοίρασε τὴν περιουσία του σὲ εὐλαβεῖς ἱερεῖς, γιά νά γίνουν λειτουργίες «ὑπὲρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ», διακηρύσσοντάς πώς οἱ θεῖες Λειτουργίες καὶ οἱ ἀγαθοεργίες μποροῦν νά ἀνεβάσουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ καταχθόνια στά ἐπουράνια».


Εκτύπωση   Email