Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Ευαγγέλιο, Κυριακής της Απόκρεω , Ματθ. κε ́ 31-46.

«Συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»

  Η σημερινή Κυριακή της Κρίσεως με το Ευαγγέλιο της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, παρουσιάζει όχι μόνο τον Σωτήρα Χριστόν Κριτήν δίκαιον και αυστηρόν, αλλά και τους Χριστιανούς κρινομένους και απολογουμένους. Βέβαια αυτό είναι γεγονός του μέλλοντος, δηλαδή η κρίση του Χριστού και δική μας απολογία. Αλλά το είπε ο Χριστός και εμείς πιστεύουμε στους λόγους του και στο Ευαγγέλιο του Σωτήρος. Γι’ αυτό πρέπει να το θεωρούμε βέβαιο, βεβαιότατο σαν να ήταν του παρόντος, σημερινό, αυτής της ημέρας και ώρας και στιγμής γεγονός. Διαρκής ας είναι ο θάνατος και η κρίση στην σκέψη και την ψυχή μας. Και αυτό για το καλό και την σωτηρία μας. Εφ’ όσον στο κριτήριο του Χριστού εμείς και θα κριθούμε και θα απολογηθούμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε απολογία. Να έχουμε «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς μας καί καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ» μας, όπως καθημερινά εύχεται για όλους μας, η αγίας μας Εκκλησία. Ημέρα, λοιπόν, κρίσεως και απολογίας η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Αλλά για να είναι η απολογία μας καλή, ευπρόσδεκτος και σωτήριος χρειάζεται να έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά.
  Κατ’ αρχάς να είναι απολογία πίστεως και ομολογίας. Στο Ευαγγέλιο της Κρίσεως, όπως ακούσαμε σήμερα, και οι εκ δεξιών και οι εξ ευωνύμων του Κριτού ευρισκόμενοι σε κρίση, και οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί, δηλαδή, «Κύριον» τον αποκαλούν τον Χριστό. Και οι μεν δίκαιοι το γνώριζαν αυτό, το ότι δηλαδή, ο Χριστός ήταν Κύριος και Θεός τους, από την επίγεια ζωή τους. Το γνώριζαν, το πίστευαν με όλη την ψυχή τους και το ομολογούσαν σε όλους με ανδρεία, με καύχηση και πολλή παρρησία. Το ζούσαν. Ζούσαν οι δίκαιοι με την πίστη και την δύναμη του Χριστού. Ο Χριστός γέμιζε την πάντοτε την ζωή τους. Και ό,τι καλό έλεγαν, και ό,τι καλό έκαναν, με την Χάρη του Χριστού και για τον Χριστό το έκαναν. Ο Χριστός τους έδινε δύναμη και Χάρη και έμπνευση και προς δόξαν του αγίου ονόματος Του έπρατταν ό,τι καλό. Ήταν ο Κύριός τους. Όπως τον ήξεραν τότε, τον αποκαλούν και τώρα. Οι αμαρτωλοί αρνήθηκαν στην ζωή τους αυτή την αλήθεια. Δεν δέχθηκαν τον Χριστόν ως Κύριο και Θεός τους. Ίσως και να τον εβλασφήμησαν και να τον επολέμησαν. Αν τώρα, στην Δευτέρα Παρουσία Του, τον αποκαλούν και αυτοί Κύριον, αναγκάζονται και το κάνουν. Το βλέπουν ολοφάνερα. Τον αντικρύζουν ένδοξο Βασιλέα του κόσμου και Κριτή αδέκαστο. Πιέζονται λοιπόν, και τον αποκαλούν «Κύριο». Κάνουν πράγμα που δεν το θέλουν, που τους είναι τρομερό. Αλλ’ ακριβώς για να μην πιέζεται τότε κανείς και παρά την θέληση του να ομολογεί τον Χριστό Κύριο του, να το κάνει εδώ στην γη τώρα με την θέληση του, με την άνεσή του, με καύχηση, με χαρά, με θάρρος και με παρρησία. Να πιστεύει με όλη του την ψυχή και να ομολογεί τον Χριστόν, Υιον του Θεού, Κύριον και Θεόν του, Εσταυρωμένον Σωτήρα και Λυτρωτή του. Αυτό θα είναι το πρώτο στοιχείο της καλής απολογίας του εν τη ημέρα της κρίσεως. Και δεν θα προσφωνεί βεβιασμένα τότε και με φόβο τον Χριστό «Κύριό» του. Θα τον λέγει με όλην του την χαρά, την παρρησία και την δόξα. Ως άνθρωπος του Χριστού και όχι ως ξένος και αλλότριος της Χάριτος Εκείνου.

  Εν συνεχεία να είναι απολογία αρετής και αγιότητος. Αν η πίστη μας σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή είναι ζωντανή, θα είναι και δραστήρια. Δηλαδή, δεν θα μένει ψιλή γνώση θεολογίας και θεωρητική γνώση και αποδοχή υπάρξεως Θεού και πνευματικού κόσμου. Θα γίνεται βίωμα, ζωή. Θα εκδηλώνεται η ζωντανή μας πίστη σε πράξεις και έργα και καρπούς πνευματικούς. Θα ζούμε σύμφωνα με εκείνο που πιστεύουμε. Και εκείνο που πιστεύουμε θα το ζούμε. Θα ζούμε τον Χριστό που πιστεύουμε κατά το «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», που έλεγε για τον εαυτό του ο Απόστολος Παύλος, και αφού ο Χριστός είναι άγιος, ο άγιος μάλιστα των αγίων, από την αστείρευτη πηγή της αγιότητός του θα μεταδίδει και σε εμάς και θα μας καθιστά Αγίους. Τώρα είμαστε αμαρτωλοί. Ενωμένοι όμως δια της πίστεως μας και των αγίων μυστηρίων της Εκκλησίας μας με τον Χριστό θα γινόμαστε άγιοι. Έτσι κατά την ημέρα της Κρίσεως όχι μόνον οι πιστοί, αλλά και άγιοι και δίκαιοι, και άξιοι της βασιλείας του Πατρός του θα παρουσιαστούμε μπροστά του. Η απολογία της πίστεως μας θα είναι και απολογία αρετής, αγιότητος, του βίου μας. Αλλά πότε; Όταν η πίστη μας είναι ζωντανή. Ανάγκη, λοιπόν, νa έχουμε ζωντανή, θερμή, ενεργό πίστη, για να έχουμε και ενάρετη και αγία ζωή. Τότε θα έχουμε και καλήν επί του φοβερού βήματος του Χριστού απολογίαν.

  Τέλος, χρειάζεται να είναι απολογία αγάπης. Στο Ευαγγέλιο της μελλούσης Κρίσεως ο Κύριος ως νόμο, βάσει του οποίου θα κρίνει τον κόσμο, παρουσιάζει την αγάπη. Θα καλέσει τους δίκαιους στην Βασιλεία Του, διότι –θα τους πει-: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με». Δηλαδή μου δείξατε αγάπη. Δεν την δείξατε βεβαίως κατ’ ευθείαν σε εμένα. Την δείξατε στους πτωχούς αδελφούς μου, και είναι το ίδιο. Ό,τι
καλό κάνατε σε αυτούς, σε εμένα τον ίδιο το κάνατε. Ομοίως, για την άρνηση όμως της αγάπης, θα κρίνει και τους εξ αριστερών του. «Πορεύεσθε ἀπ ̓ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον...ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...». Δηλαδή αρνηθήκατε την αγάπη, αποφύγατε να κάνετε το καλό, να ευεργετήσετε τον πάσχοντα αδελφόν μου και αδελφό σας. Γι’ αυτό είσθε ανάξιοι της Βασιλείας μου. Όπως φαίνεται λοιπόν απολογία αγάπης, έργα αγάπης, καλοσύνη, ευσπλαχνία, αγαθότητα, ελεημοσύνη θα ζητήσει εν ημέρα κρίσεως από τον καθένα μας ο δίκαιος Κριτής. Και γιατί αυτό; Διότι η αγάπη είναι η κορυφαία αρετή, το πλήρωμα του νόμου. Αγαπάς; Κάνεις όλα τα καλά. Η αγάπη σε εμπνέει να τα κάνεις. Δεν αγαπάς; Παραλύουν τα χέρια σου και δεν κάνεις ποτέ καλό. Γι’ αυτό την αγάπη θέτει ως νόμο κρίσεως ο Χριστός. Και, ακόμη, διότι από αγάπη, την άπειρη αγάπη Του, κινήθηκε για να θυσιασθεί και να μας σώσει. Και έτσι του χρωστάμε την αγάπη, την έμπρακτη, των καλών έργων, την αγία αγάπη. Αδελφοί, κατά την δικαία κρίση του Χριστού μας, θα μας ζητηθεί πίστη, θα μας ζητηθεί αρετή και αγιότητα, θα μας ζητηθεί από τον Κριτή κυρίως αγάπη, ως η τελειοτέρα εκδήλωση της πίστεως και της αγιότητός μας. Και η απολογία μας εκείνη την ημέρα, θα είναι απολογία πίστεως ή απιστίας, αρετής ή κακίας, αλλά κυρίως θα είναι απολογία αγάπης. Ας εμπνευσθούμε από τον Σωτήρα μας, και ας δείξουμε αυτήν την θερμουργό αγάπη, την ευσπλαγχνία προς όλους, για να μας την παρουσιάσει τότε μόνος Του ο δίκαιος Κριτής. Τότε ασφαλώς θα έχουμε καλή απολογία ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού και θα κληρονομήσουμε την ουράνιο Βασιλεία.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ.