Τό Ευαγγελικό Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς

kyrios didaskwn

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2025

Ευαγγέλιο εορτής Υπαπαντής, Λκ. β’ 22 - 40.

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Στην χαρούμενη και χαριτωμένη γιορ­τή της Υπαπαντής τα κεντρικά βέβαια πρόσωπα είναι η Θεοτόκος με το τεσσαρακονθήμερο Βρέφος και ο προστάτης τους, ο μνήστωρ Ιωσήφ. Ανεβαίνουν στον Ναό των Ιεροσολύμων για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Μωσαϊκό Νόμο: να παρουσιάσουν τον πρωτότοκο γιό στο Θεό, δηλώνοντας έτσι ότι ανήκει σ᾿ Εκείνον, και να προσφέρουν θυσία για τον καθαρισμό τους (βλ. Λουκ. β´ 22-24).

Όμως κατά την ιερή αυτή επίσκεψή τους εμφανίζονται άλλα δύο πρόσωπα – γιὰ μοναδική φορά μέσα στην Καινή Διαθήκη – που συνδέονται αναπόσπαστα με αυτή τη γιορτή. Είναι ο δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος και η δικαία Άννα. Είναι και οι δύο πολύ ηλικιωμένοι: η δικαία Άννα 84 ετών (Λουκ. β´ 37)· ο δίκαιος Συμεών «γέρων κεκμηκώς», όπως αναφέρει ένα τροπάριο, γέροντας κουρασμένος, που τα πολλά χρόνια της ζωής του έχουν βαρύνει πολύ το σώμα του. Γέροντες, αλλά γέροντες θαλεροί, ακμαίοι. Γέροντες στο σώμα, αλλά νέοι στην ψυχή. Ζούν την αμάραντη νεότητα που χαρίζει το Άγιο Πνεύμα, όταν έλθει και κατοικήσει στην ψυχή που έχει καθαρισθεί από την αμαρτία. Η νεότητα αυτή είναι η αγιότητα.

Το ιερό κείμενο μας πληροφορεί για την αρετή των δύο αυτών γερόντων. Η δικαία Άννα μετά από επτά χρόνια γάμου έζησε πολύ ασκητικά: παρέμενε στο Ναό πολλές ώρες και λάτρευε τον Θεό με νηστείες και προσευχές νύχτα και μέρα. Ενώ για τον δίκαιο Συμεών σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής ότι ήταν «δίκαιος καὶ εὐλαβής», ενάρετος, άμεμπτος απέναν­τι στους ανθρώπους και τον Θεό· «καὶ Πνεῦμα ἦν Ἅγιον ἐπ᾿ αὐτόν» (Λουκ. β´ 25)· εξαιτίας της μεγάλης καθαρότητος του είχε χάρισμα προφητικό. Δύο άνθρωποι οι οποίοι στη δύση της ζωής τους απολάμβαναν τους γλυκύτατους καρπούς των κόπων μιας ολόκληρης ζωής δοσμένης στο Θεό.
    Μα και τώρα δεν μένουν στάσιμοι, αλλά εφαρμόζεται σ᾿ αυτούς το ψαλμικό: «Ἔτι πληθυνθήσονται ἐν γήρει πίονι καὶ εὐπαθοῦντες ἔσονται τοῦ ἀναγγεῖλαι ὅτι εὐθὺς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία ἐν αὐτῷ» (Ψαλ. ϟα΄ [91] 15-16). Ακόμη και στο βαθύ και τελευταίο γήρας τους θα προοδεύουν και θα καρποφορούν υπερ­άφθονα και θα είναι θαλεροί και ακμαίοι, για να διακηρύττουν ότι είναι δίκαιος και ευθύς ο Κύριος και Θεός μας, και δεν υπάρχει αδικία σ᾿ Αυτόν. Πως φαίνεται αυτό στα δύο αυτά πρόσωπα;
    Τους ηλικιωμένους ανθρώπους συν­ήθως δεν τους φλογίζουν όνειρα και προσδοκίες. Ζούν απλώς με τις αναμνήσεις του παρελθόντος, και το μόνο που εύχονται πλέον είναι ένας καλός θάνατος. Αντίθετα οι δίκαιοι Συμεών και Άννα κρύβουν στα κυρτωμένα σώματά τους ένα δυνατό πόθο, μια έντονη προσδοκία: τον ερχομό του Μεσσία Χριστού! Ειδικά ο δίκαιος Συμεών φαίνεται ότι Τον προσδοκούσε τόσο έντονα, ώστε γι᾿ αυτό του είχε αποκαλυφθεί ότι δεν θα πέθαινε πριν Τον δεί (Λουκ. β´ 26).
    Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε κοσμικό και γήινο. Στην πολυετή πορεία τους επάνω στη γή η καρδιά τους δεν προσ­κολλήθηκε στα φθειρόμενα και απατηλά, όπως γίνεται συνήθως· αλλά άδεια­σε από όλα τα άλλα και γέμισε από τον Θεό. Μέσα από πολλούς αγώνες βρήκαν στη ζωή τους τον Θεό, έγινε ο Θεός ζωή τους· και ο ερχόμενος Μεσσίας η αγέραστη ελπίδα τους. Και τώρα που συναντούν τον Μεσσία, σκιρτούν από χαρά, εκδηλώνουν έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο και αναλαμβάνουν δράση ασυνήθιστη για γέροντες – ξεχείλισμα ζωής και νεότητος!
    Η δικαία Άννα «ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ», δόξαζε συνέχεια τον Κύριο και μιλούσε για το γεγονός σε όλους όσοι είχαν την ίδια προσμονή (Λουκ. β´ 38). Ξεχνά την ηλικία της και γίνεται ευαγγελίστρια, ακούραστη ιεραπόστολος.
    Ο δίκαιος Συμεών με την παρακίνηση του Αγίου Πνεύματος φθάνει στο Ναό, παίρνει με αγαλλίαση το θείο Βρέφος στην αγκαλιά του και δοξάζει τον Θεό: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα… ἐν εἰρήνῃ» (βλ. Λουκ. β´ 27-29). Τώρα πάρε με από τη ζωή, Κύριε. Φεύγω ειρηνικός και αναπαυμένος.
    Τὰ γεροντικά του μάτια είναι εξασθενημένα από τα χρόνια. Και όμως βλέπουν τα αληθινά και βλέπουν μακριά. Δεν βλέπουν ένα απλό βρέφος, αλλό τον Υιό του Θεού που ενανθρώπησε για τη σωτηρία του κόσμου: «…εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λουκ. β´ 30-32). Αυτός θα είναι δόξα για τον Ισραήλ (αφού από αυτόν θα κατάγεται ως άνθρωπος), αλλά θα φωτίσει και θα σώσει όλα τα έθνη, αναφωνεί. Δηλαδή ο φωτισμένος γέροντας ξεπερνά τη στενότητα του πνεύματος των Ιουδαίων, ότι ο Χριστός θα έσωζε μόνο το έθνος τους. Με νεανική πνοή κάνει διακήρυξη ριζοσπαστική, πολύ τολμηρή για την εποχή του, ασύλληπτη για τους ομοεθνείς του.
    Ακόμη το βλέμμα του αγκαλιάζει ολόκληρη την ιστορία και προφητεύει τη διαφορετική αντίδραση των ανθρώπων όλων των γενεών απέναντι στον Κύριο, τη λατρεία των μέν, το αδυσώπητο μίσος των δέ. Επίσης αποκαλύπτει ένα άλλο μυστήριο: τον ακατανόητο πόνο της Θεομήτορος για τον εσταυρωμένο Υιό Της… Βλέπει, αισθάνεται, χαίρεται, ζεί.

Εορτή της Υπαπαντής. Δύο θαλεροί γέροντες υποδέχονται με νεανικά σκιρτήματα τον Χριστό και διαδηλώνουν ότι υπάρχει αιώνια νεότητα, την οποία χαρίζει Εκείνος σε όσους Του δίνουν την καρδιά τους.

Μετά πατρικών ευχών

Ο Μητροπολίτης

† Ο Κηφισίας, Αμαρουσίου, Ωρωπού και Μαραθώνος Κύριλλος


Εκτύπωση   Email