Ο Σταυρός ως μέσον αγιασμού και μεταμορφώσης του κόσμου.

y4wsh

Πρωτ. Δημητρίου Στανιλοάε

Διὰ τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστὸς ἁγίασε τὸ σῶμα Του —κρίκο σύνδεσης μὲ τὸν κόσμο. Ἀπέκρουσε τοὺς πειρασμοὺς ποὺ τοῦ ἔστελνε ὁ κόσμος, νὰ γευθεῖ δηλαδὴ τὶς ἡδονές, ἰκανοποιώντας ὑπέρμετρα τὶς ἀνάγκες του ἣ ἀποφεύγοντας τὸν πόνο καὶ τὸ θάνατο. Ἄν, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀπωθήσουμε τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας καὶ ὑπομείνουμε καρτερικὰ τὶς ὀδύνες τοῦ θανάτου, ἡ ἁγιότητα μπορεῖ νὰ ἁπλωθεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα Του σὲ ὅλα τὰ σώματα καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν λέει πὼς διὰ τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστὸς ἐξῆλθε τῆς δημιουργίας, ἀλλὰ πὼς τὴν ἀποκατέστησε σὲ παράδεισο- παράδεισο ἀρετῆς γι’ αὐτοὺς πού, ἀπὸ ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον, ἀποδέχονται τὸ σταυρό Του. Συνεπῶς ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, πού, ἂν τὴν προσλάβουμε, μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν κόσμο στὸν παράδεισο. Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ὁ Χριστὸς μένει μαζί μας ἕως τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων. Χωρὶς ἀμφιβολία, ὁ πλήρης παράδεισος θὰ πραγματωθεῖ μόνο μετὰ τὴν παγκόσμια ἀνάσταση.

Ἡ δημιουργία μεταβλήθηκε σὲ πεδίο μάχης ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας καὶ τῶν ἐγωιστικῶν παθῶν γενικά. Μπορεῖ ὅμως νὰ ἀποκατασταθεῖ στὴν παραδεισιακὴ κατάσταση διὰ τοῦ σταυροῦ. Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ψάλλει: «Ἐν Παραδείσῳ μὲ τὸ πρὶν ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τὴ γεύσει ὁ ἐχθρὸς εἰσφέρει νέκρωσιν τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα ἀνθρώποις φέρον, ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς καὶ κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς» (Κάθισμα ἑορτῆς). Δι’ αὐτοῦ ὁ παράδεισος ἀνοίχτηκε ξανά, γιατί ἡ «στρεφόμενη ρομφαῖα» (Γεν. 3,24), ποὺ ἐμπόδιζε τὴν εἴσοδο σ’ αὐτόν, ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἀπληστίας, δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ τὸν κρατήσει κλειστό. Γιατί τώρα ὁ Χριστὸς εἰσῆλθε στὸν παράδεισο, ἀφοῦ τὸν ἄνοιξε, φέρνοντας ὡς ἕνας ἄνθρωπος τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ, διὰ τοῦ ὁποίου κατανίκησε τὴν ἀπληστία καὶ προτίμησε τὴν ἀπάρνηση τοῦ ἐαυτοῦ Του. Καὶ θὰ εἰσέλθουν στὸν Παράδεισο ὅλοι ὅσοι θὰ πράξουν τὸ ἴδιο.

Σίγουρα ὑπάρχει ἕνας παράδεισος, στὸν ὁποῖο εἰσέρχονται οἱ ψυχὲς τῶν πιστῶν μετὰ θάνατο. Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἕνας ἐν ἐξελίξει παράδεισος καὶ ἔδω στὴ γῆ, ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχικοῦ παραδείσου. Μπορεῖ νὰ ἐξελιχθεῖ διὰ τοῦ σταυροῦ, ποὺ ὑψώνεται στὸ μέσο της γῆς καὶ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τὸν ἀποδέχονται ὡς κανόνα τῆς ζωῆς τους. Ὁ μετὰ θάνατον παράδεισος τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν, ὑπάρχει ἤδη χάρη στὴν ἐπίγεια ζωή τους, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ σταυροῦ. Τελικὰ ὁ ἐν ἐξελίξει ἐπίγειος παράδεισος, θὰ γίνει μετὰ τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, ὁ τέλειος καὶ αἰώνιος παράδεισος.

Ἀλλὰ χωρὶς τὴν προσπάθεια νὰ κάνουμε τὴ γῆ, σ’ ἕνα κάποιο βαθμό, παράδεισο, δὲν προχωροῦσε πρὸς τὸν παράδεισο τοῦ ἐπέκεινα. Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ὁ Χριστὸς μένει μαζί μας ὡς τὸ τέλος τοῦ κόσμου. 

Ἀποκτοῦμε ἤδη στὴ γῆ μία πρόγευση τοῦ ἐσχατολογικοῦ παραδείσου. Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σ’ ἕνα ἄλλο ὕμνο ψάλλει: «Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος! τὸ ζωηφόρον φυτόν, ὁ Σταυρὸς ὁ πανάγιος εἰς ὕψος αἰρόμενος ἐμφανίζεται σήμερον δοξολογοῦσι πάντα τὰ πέρατα ἐκδειματοῦνται δαίμονες ἄπαντες Ὦ οἶον δώρημα τοῖς βροτοῖς κεχάρισται!» (Αἶνοι Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ).

Ἀπὸ ὅλους τους ὕμνους τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, προκύπτει ὁ ρόλος τοῦ σταυροῦ στὴν ἁγιοποίηση καὶ τὴ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου. Ὅπως τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἁγιάσθηκε διὰ τοῦ σταυροῦ, ἔτσι ἁγιάζονται καὶ τὰ δικά μας σώματα καὶ οἱ σχέσεις μας μὲ τὸν κόσμο καὶ ὁ ἴδιος ὁ κόσμος. Λαβαίνουμε ἁγιασμὸ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μέσα στὴν ὁποία ὁ σταυρὸς διατηρεῖ τὴν παρουσία του, καὶ ἀποτελεῖ προέκταση τῆς συνετῆς, ὑπομονετικῆς, ἀναμάρτητης στάσης τοῦ ἀπέναντι στὸν κόσμο, καὶ γίνεται δοξολογία τοῦ Πατέρα, προσφορὰ σ’ Αὐτὸν ὅλων τῶν σχέσεων μὲ τὸν κόσμο.

Γι’ αὐτό, στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅλα τὰ πρόσωπα καὶ ὅλα τὰ πράγματα, μέσῳ τοῦ σταυροῦ, θυσιάζονται καὶ προσφέρονται. Οἱ χριστιανοί, κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ ζητοῦν τὴ δύναμη νὰ φερθοῦν μὲ καθαρότητα ἀπέναντι στὸν κόσμο. Ἀκόμη διαδηλώνουν τὴ θέλησή τους, νὰ ὑψωθοῦν μὲ τὴν προσπάθειά τους, ὡς τὴ συνάντηση αὐτῆς τῆς δύναμης νὰ δοξάσουν τὸ Θεὸ μὲ ὅλες τους τὶς πράξεις καὶ τὶς ὀδύνες μέσα στὸν κόσμο, ἀκόμη καὶ μὲ τὸ θάνατό του νὰ ζήσουν καὶ νὰ πεθάνουν γιὰ τὸ Θεό, νὰ ἐκδηλώσουν μὲ κάθε τρόπο, ὅτι θυσιάζονται σ’ Ἐκεῖνον. Ἡ Ἐκκλησία διὰ τοῦ σταυροῦ ἁγιάζει τὰ πάντα∙ τὸ νερό, μὲ τὸ ὁποῖο ραντίζει τοὺς πιστούς, τὶς τροφές, τὰ σπίτια, τὰ περιβόλια καὶ τὰ χωράφια μὲ τοὺς καρπούς τους, τὰ δῶρα ποὺ προσφέρονται στὸ Θεό. Ὁ σταυρὸς ὅλα τὰ ἁγιάζει, τὰ καθαίρει στὸ βαθμὸ ποὺ καθαρίζονται, καθιστώντας τὸ Θεὸ διάφανο, Κύριό τους. Ὁ σταυρὸς τὰ θέτει, μέσα ἀπὸ ὅλα τὰ πράγματα, σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεό. Τὰ πάντα προσφέρονται ὡς δῶρα στὸ Θεό. Ὅλες οἱ λατρευτικὲς ἀκολουθίες ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ὅλες οἱ κύριες χειρονομίες τῆς λατρείας συνοδεύονται ἀπὸ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, γιατί ἡ ἴδια ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ κατέρχεται διὰ τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ στὸ βαθμό, ποὺ κάνοντας τό, Τὸν ἐπικαλούμαστε. Μ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο οἱ πιστοὶ ἔρχονται νὰ συναντήσουν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ὑποσχόμενοι νὰ προσφερθοῦν καθαρὴ θυσία στὸ Θεό, νὰ φερθοῦν μὲ καθαρότητα σὲ κάθε πράξη τοὺς μέσα στὸν κόσμο. Γι’ αὐτό, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, συνοδεύεται πάντοτε ἀπὸ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδας. Γιατί αὐτὴ ἐνεργεῖ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ αὐτὴ κατέρχεται ἡ θεία δύναμη, ποὺ ἐνεργεῖ μέσα στὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὸν ἐξαγιάσει καὶ νὰ τὸν μεταμορφώσει. Αὐτὴ φανερώνεται διὰ τοῦ σταυροῦ μέσα στὸν κόσμο.

Ἡ δύναμη τοῦ σταυροῦ καθαίρει ὄχι μόνο τους πιστοὺς καὶ τὴ σχέση τους μὲ τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν κόσμο. Διὰ τοῦ σταυροῦ ἀποδιώχνονται οἱ δαίμονες, ποὺ προξενοῦν τὸ κακὸ καὶ ἐκτοξεύουν τοὺς πειρασμοὺς μέσα ἀπὸ τὸ νερό, τὸ κρασί, τοὺς καρπούς, τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα.

Οἱ πιστοὶ πιστεύουν πώς, κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, σὲ ὅλες τους τὶς πράξεις καὶ ὅλους τους δρόμους τῆς ζωῆς τους, σὲ κάθε ἐπαφή τους μὲ τὴν φύση καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἔχουν συναντιλήπτορα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὑπάρχει μία ἰδιαίτερη σχέση ἀνάμεσα στὸ σταυρὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια καθαρμοῦ, ἐνῷ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ ἐξαγιάζουσα θεία δύναμη. Καὶ τὰ δυὸ χρειάζεται νὰ συμπορεύονται.

Ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ καθαρτήρια δύναμη τοῦ σύμπαντος. Κι ὅταν κάνουμε τὸ σημεῖο του μὲ πίστη καὶ θέληση, γιὰ μία ζωὴ καθαρὴ μέσα στὸν κόσμο, ἔρχεται ἡ δύναμη τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὑπῆρξε καθαρὸς μέσα στὸν κόσμο, κι ἁγιάζει τὸ σῶμα του μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι ἐμεῖς ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία καὶ ὑπομένουμε τὸ θάνατο. Ὁ σταυρός μᾶς δίνει αὐτὴ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ γιατί, ἔχοντας τὸν στὴ μνήμη μας, θέλουμε νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ φερόμαστε μέσα στὸν κόσμο χωρὶς πάθη ἐγωιστικά, μὲ πνεῦμα σωφροσύνης, εἰρήνης καὶ συμφωνίας μὲ τοὺς ἄλλους.

«Ὁ σταυρὸς εἶναι ὅπλο ἐναντίον τοῦ διαβόλου», ψάλλει ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Εἶναι ὅπλο ἐνάντια σὲ ὅλους τους πειρασμοὺς καὶ τὶς μεθόδους τοῦ διαβόλου, ἐνάντια στὰ πάθη πού μας ὁδηγοῦν σὲ φιλονικίες, ἐνάντια στὴν ἀπολυτότητα. Ὁ σταυρὸς εἶναι ὅπλο ἐναντίον τοῦ διαβόλου, στὸ βαθμὸ ποὺ δυναμώνει μέσα μας τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας, τῆς κοινωνίας μὲ τὸ Θεὸ καὶ μεταξύ μας.

Μόνο ὁ σταυρός, μὲ τὸ νὰ τιθασεύσει τὰ ἐγωιστικὰ πάθη μας, καὶ μὲ τὸ νὰ ἐξασθενίζει τὴν ὑπερβολικὴ προσκόλλησή μας στὸν κόσμο, ποὺ θεωρεῖται ὡς ἡ μόνη πραγματικότητα, μπορεῖ νὰ φέρει μία διαρκῆ εἰρήνη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ στοὺς λαούς.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες πρεσβεύουν, ὅτι ἡ θέα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο, ἤ, ἡ διαφάνεια τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν καθαρμό μας ἀπὸ τὰ πάθη. Αὐτὴ ἡ ἰδέα ἀναπτύχθηκε θεωρητικά, μὲ ἰδιαίτερο τρόπο, ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή. Κατ’ αὐτόν, ὅταν κοιτάζουμε τὰ πράγματα καθαροὶ ἀπὸ πάθη, ἀποκαθιστοῦμε τὸ ἀληθινό τους νόημα, δηλαδὴ τὴν μέσα ἀπὸ αὐτὰ διαφάνεια τοῦ Θεοῦ. Λέγει: «Νόημα ἔστιν ἐμπαθές, λογισμὸς σύνθετος ἀπὸ πάθους καὶ νοήματος. Χωρίσωμεν τὸ πάθος ἀπὸ τοῦ νοήματος καὶ ἀπομένει ὁ λογισμὸς ψιλός. Χωρίζομεν δὲ δι’ ἀγάπης πνευματικῆς καὶ ἐγκράτειας, ἐὰν θέλωμεν». (Μαξίμου Ὅμολ. 400 Κεφάλαια περὶ Ἀγάπης III, 43, Ρ.G. 90, 1029). Αὐτὸ ὅμως, δὲν σημαίνει καταστροφὴ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἀνακάλυψη (ξανά) τῶν ἀληθινῶν του νοημάτων, ποὺ δὲν ἔχουν παραμορφωθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, καὶ τῆς θεϊκῆς τους διαφάνειας.

Ὅταν ἀναλάβουμε τὸ σταυρό, γινόμαστε μὲ τὴ δύναμη τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ «καινὴ κτίσις» (Β’ Κόρ. 5,16-17), ὅπως λέγει ὁ Ἄπ. Παῦλος. Σ’ αὔτη τὴν κατάσταση βλέπουμε πὼς «τὰ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Β’ Κορ. 5,18), ὅπως λέγει ὁ ἴδιος στὴ συνέχεια Ἀπόστολος. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο προετοιμάζουμε τὴν κτίση, γιὰ νὰ φτάσει στὴν κατάσταση τῆς ἐλευθερίας, στὴν ὁποία θὰ φτάσουμε καὶ μεῖς ὡς υἱοὶ Θεοῦ, κι ὄχι ὡς δοῦλοι πιὰ τοῦ κόσμου καὶ τῶν παθῶν. Γιατί οὔτε ὁ κόσμος χαίρεται ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ἔκπτωσης, στὴν ὁποία, πέφτοντας ἐμεῖς, τραβοῦμε καὶ τὸν κόσμο καὶ γινόμαστε σκλάβοι του, ἀντὶ νὰ εἴμαστε κύριοί του. Ἡ κατάσταση τῆς ἐλευθερίας, στὴν ὁποία θὰ φτάσουμε, ἀντιστοιχεῖ στὴν κατάσταση τῆς δόξας, τῆς ὁποίας μποροῦμε νὰ κάνουμε κοινωνὸ καὶ τὸν κόσμο (Ρώμ. 8,31).

Ἡ δημιουργία βρίσκεται ἀκόμη σὲ ὤδινες τοκετοῦ, ὅσον ἄφορα αὐτὴ τὴν ἀληθινὴ καὶ καινούργια κατάσταση τῆς ὕπαρξής της. Εἶναι οἱ ὠδῖνες τοῦ σταυροῦ, τὸ νὰ ἀντέξεις ἀναμάρτητα. Ὁ σταυρὸς ἐπαληθεύεται ὡς τὸ μόνο μέσο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ κόσμος περνᾶ σὲ μία καινούργια μορφὴ ὕπαρξης, ὅπου ὁ Θεὸς γίνεται ὁρατὸς ὡς ὁ ὧν τὰ πάντα ἐν πάσι. Εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ πιὸ λαμπρὸ δεῖπνο, ἐκεῖ ποὺ ἀφθονεῖ ἡ γνώση τοῦ Θείου Λόγου, ἐκεῖ ποὺ ἡ δημιουργία τὸν καθιστὰ διάφανο σ’ ὅλη του τὴν πληρότητα, καὶ ἐρχόμαστε σὲ εὐθὺ καὶ καθαρὸ διάλογο μαζί Του. Ἔτσι ὅλος ὁ κόσμος θὰ φανερωθεῖ μέσα Του, καὶ μέσα μας, ὡς τὸ κοινὸ περιεχόμενο τοῦ διαλόγου, ὡς μιὰ ὁλοφώτεινη διαφάνεια, διὰ τῆς ὁποίας θὰ μᾶς γίνει γνωστὸς μὲ ὅλο τὸν δοσμένο σὲ μᾶς πλοῦτο του. (Ἁγ. Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἀμφιλεγόμενα, Ρ.G. 91,1373).

Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν χάρη στὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἂν τὸν ἀποδεχτοῦμε σὰν δικό μας. Μόνο μέσα στὸ φῶς καὶ μέσα στὴ δύναμη τοῦ σταυροῦ, ποὺ θὰ φανερωθεῖ στὸν οὐρανό, σημεῖο τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν ἔνδοξη παρουσία Ἐκείνου (Μάτθ, 24,30), ὁ κόσμος θὰ ἀναδειχθεῖ στὸ τέλος «καινὸς οὐρανὸς καὶ γῆ καινή» {Ἀποκ. 21,1).

(Πρωτ. Δημητρίου Στανιλοάε, «Στὸ φῶς τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως», ἔκδ. Ι .Μ. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος –Κύμη, σ. 27-35)


Εκτύπωση   Email