O πόκος ο ένδροσος
Ο Γεδεών ζητεί κάποιο σημείο, που θα στερέωνε και αυτόν και τους συμπολεμιστές του στην πίστη ότι ο Θεός είναι μαζί τους και θα τους χάριζε με την ακαταμάχητον βοήθειά Του την νίκη. Τί λέγει λοιπόν, στον Θεό; Εάν πραγματικά θα σώσεις τον Ισραήλ με το άδυνατο χέρι μου σύμφωνα με αυτό, που μου είπες δείξε το με το επόμενο σημάδι. Θα βάλω απόψε στο αλώνι ένα ποκάρι μαλλιά. Αν λοιπόν, αύριο το πρωί το αλώνι ολόκληρο και όλα τα τριγύρω του θα βρεθούν χωρίς καμμία υγρασία και θα παρουσιασθούν κατάξερα, τουναντίον δε το ποκάρι με τα μαλλιά θα είναι υγρό και γεμάτο δροσιά, τότε κι εγώ και οι συμπολεμιστές μου θα βεβαιωθούμε, ότι πραγματικά η προστασία σου και η βοήθεια σου θα μας εξασφαλίσει την νίκη. «Καί ἐγένετο οὕτω», προσθέτει η Γραφή (Κριτ. στ’ 38). Δηλαδή έβαλα αποβραδύς το ποκάρι στο αλώνι, το οποίο ξημέρωσε το πρωί κατάξερο και χωρίς να είναι πουθενά πεσμένη δροσιά. Τουναντίον το ποκάρι ήταν υγρό και μουσκεμένο. Τόσο πολύ υγρό, ώστε, όταν το έστιψαν, γέμισε από την δροσιά του μία ολόκληρη λεκάνη. Σημάδι καθαρό, φανερό και αδιαμφισβήτητο.
Τί τα θέλεις όμως; Ο άνθρωπος πάντα είναι αδύνατος. Και ο Γεδεών, πιθανώτατα από τους δισταγμούς εκείνων, που θα πολεμούσαν μαζί του, αναγκάζεται να απευθυνθεί πάλι στον Θεό. Καθώς είναι γνωστό σε όλους, που έχουν κάποια πείρα, το ποκάρι των μαλλιών εύκολα ρουφά και την παραμικρή υγρασία. Και δεν είναι δύσκολο να το βρείς νοτισμένο και υγρό, ακόμα και όταν η ατμόσφαιρα φαίνεται κατάξερη. Τί ζητεί, λοιπόν, τώρα ο Γεδεών; Το αντίθετον του προηγουμένου.
Με πολλή ευλάβεια και ταπείνωση παρακαλεί τον Κύριο να μην τον συνερισθεί για το νέο αίτημά του. «Μή δή ὀργισθήτω ὁ θυμός σου ἐν ἐμοί, καί λαλήσω ἔτι ἅπαξ». Ξέρω, λέει ο Γεδεών, ότι το να μιλήσω άλλη μία φορά και να ζητήσω νέο σημείο, είναι αυθάδης ολιγοπιστία εκ μέρους μου. Σε παρακαλώ όμως, Κύριε, να μην θυμώσεις και να μην εκσπάσει η οργή σου εναντίον μου για την τόλμη μου αυτή. Σου ζητώ λοιπόν, να βάλω πάλι το ποκάρι στο αλώνι και να βρεθεί αύριο το πρωί κατάξερο, την στιγμή που όλα τα τριγύρω και το αλώνι μαζί θα είναι γεμάτα από δροσιά και υγρασία. «Καί ἐποίησεν ὁ Θεὸς οὕτως ἐν τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ· καὶ ἐγένετο ξηρασία ἐπὶ τὸν πόκον μόνον, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἐγενήθη δρόσος». Ο Θεός, βλέπεις, συγκαταβαίνει στις αδυναμίες των δούλων Του. Δεν θυμώνει με την νέα αξίωση του Γεδεών. Δεν του λέει: Μα γιατί δεν ζητούσες αυτό από την αρχή; Ό,τι του ζητά ο Γεδεών, το κάνει, όπως και ένας στοργικός πατέρας υποχωρεί πολλές φορές στις αθώες αδυναμίες του μικρού και ανήλικου παιδιού του. Και έμεινε λοιπόν, κατάξερο το ποκάρι του μαλλιού, ενώ σε όλα τα τριγύρω έπεσε άφθονη δροσιά, σαν να είχε βρέξει,
Στο σημείο αυτό δόθηκε από πολλούς και συμβολική σημασία. Άλλοι το πήραν ως σύμβολο της θρησκευτικής καταστάσεως του Ισραήλ, όπως παρουσιάσθηκε στην ιστορία. Προτού δηλαδή ενανθρωπήσει ο Χριστός, όλος ο κόσμος δουλεύοντας στα είδωλα και βυθισμένος στην πλάνη, ήταν κατάξερος και από αρετές και από αληθινή ζωή. Ο Ισραήλ ήταν τότε το δροσερό και κάθυγρο ποκάρι, που εποτίζετο με την δροσιά των αποκαλύψεων και των επισκέψεων του Θεού, ο Οποίος επρονοούσε ιδιαίτερα για αυτόν. Αλλ’ όταν ήρθε ο Χριστός, το αλώνι και τα γύρω του, που εσυμβόλιζαν όλο τον κόσμο, δρόσισαν άφθονα και πλούσια από τις χάριτες, τις οποίες ξέχυσε σαν ανεξάντλητο και δροσερό ποτάμι ο Χριστός, ενώ το ποκάρι των μαλλιών, ο Ισραήλ δηλαδή, έμεινε καταξέρος.
Ο υμνωδός όμως της Εκκλησίας μας ως «πόκον ἔνδροσον» χαιρετά την Παναγία Θεοτόκον. «Χαῖρε, λέγει, ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος, ὅν Γεδεών, Παρθένε, προεθεάσατο». Σωστά. Σε καιρό, που και αυτός ακόμη ο Ισραήλ ωμοίαζε προς έναν απέραντο βάλτο, γεμάτο από υγρό και βρωμερό βούρκο, η Παναγία υψώνεται εν μέσῳ των συμπατριωτών της κατάξερη από την υγρασία αυτή, αγνή και μοσχομυρισμένη, σωστό αλάβαστρο,, έτοιμο να δεχθεί στην ωρισμένη ώρα το ουράνιο μύρο, που θα εσκόρπιζε την ευωδία και την ζωή στον κατάξερο από την αμαρτία κόσμο των νεκρωμένων ανθρώπων. Πως εφύτρωσε το αγνό αυτό κρίνο μέσα στον βούρκο και ύστερα από την δροσιά του κρίνου αυτού εξεράθη δια μιάς ο βρωμερός βάλτος του κόσμου και έγινε έυφορο και πλούσιο χωράφι, όπου άνθισαν όλες οι αρετές, ατό, αδελφοί μου, υπήρξε το θαύμα της Ιστορίας, που κανένας άλλος παρά μόνον ο Θεός θα μπορούσε να κάνει.
