Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Σ’ ὅλα ὑπάρχει ἕνα τέλος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν Ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ τὸ βάθος τῆς θάλασσας μπορεῖ νὰ μετρήσει κανείς, τὸν πόνο ὅμως τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατο νὰ τὸν μετρήσει.
Ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους φάνηκε στὸν ἱδρῶτα ποὺ ἔσταζε ἀπὸ τὸ μέτωπο τοῦ Χριστοῦ, στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Ὁ Θεὸς περιμένει καὶ περιμένει. Τί περιμένει ὁ Θεός;
Ὁ Θεὸς δὲν περιμένει πὼς ἕνας ἄνθρωπος θὰ δείξει τὸν σωστὸ δρόμο στοὺς λαούς, οὔτε περιμένει πὼς ἕνας ἄνθρωπος θὰ δώσει στοὺς λαοὺς ἐντολὲς γιὰ νὰ ὑπακούσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Δὲν τὸ περιμένει ὁ Θεὸς αὐτό, ἐπειδὴ αὐτὸ ἤδη ἔγινε. Ὁ Μεσσίας ᾖρθε, ἔδειξε τὸν δρόμο καὶ ἔδωσε τὸ νόμο. Ἄλλον Μεσσία δὲν μποροῦν νὰ περιμένουν οἱ λαοί. Ὁ Θεὸς δὲν περιμένει οὔτε δεύτερο Μεσσία, οὔτε κάποιον ἰδιοφυῆ κυβερνήτη ἢ στρατηγὸ ἢ σοφὸ ἄνθρωπο. Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν καὶ δὲν μποροῦν νὰ παίξουν κανένα σημαντικὸ ρόλο στὴν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπινου γένους.
Ὁ Θεὸς στὴν ἐποχή μας περιμένει ἕναν λαό, ὄχι ἕναν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἕναν ὁλόκληρο λαό, ὁ ὁποῖος μὲ ὅλη τὴν καρδιά του θὰ παραδώσει τὸν ἑαυτό του στὸν Κύριο καὶ θὰ ζεῖ γιὰ Αὐτόν. Δὲν περιμένει ὁ Θεὸς ἕναν ἄνθρωπο ψηλὸ σὰν τὴν ὁροσειρὰ τῶν Ἰμαλαΐων, νὰ ὁδηγήσει καὶ νὰ σώσει τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Θεὸς περιμένει ἕναν λαὸ ποὺ θὰ σταθεῖ ἐνώπιόν του μὲ ταπεινοφροσύνη, σὰν τὴ μυρμηγκοφωλιὰ μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ Θεὸς περιμένει ἕναν λαὸ ποὺ θὰ προσφέρει στοὺς ἄλλους λαοὺς τὴν ἀγάπη του, τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ θὰ ἀποτελέσει παράδειγμα καθαρότητας. Οἱ λαοί, στὴν ἐποχή μας, μιμοῦνται τὸ παράδειγμα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Ἡ Εὐρώπη πρόδωσε τὸν Θεὸ καὶ πρόδωσε καὶ ὅλους τους ἄλλους λαούς.
Ἀπογοητεύτηκαν, ὅλοι οἱ λαοί, πολὺ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη. Ὁ λαός μας, ἄραγε, θὰ ἤθελε νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ὑπομονὴ τοῦ Θεοῦ; Ὁ Ἅγιος προφήτης Ἠσαΐας ἔγραψε: «Εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ, νὰ τοῦ φωνάζει: Τίνα ἀποστείλω, καὶ τὶς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; Καὶ ἀπάντησε
ὁ Ἠσαΐας: Ἰδοὺ ἐγὼ εἰμί ἀπόστειλόν με» (Ἠσ. 6, 1, 8).
Στὸν Θεὸ σήμερα χρειάζεται ὄχι ἕνας ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἕνας λαός. Ὁ Θεὸς πάλι θέτει τὴν ἴδια ἐρώτηση: Ποιὸν νὰ στείλω, ποιὸς θὰ πορευτεῖ;……..
Οἱ μεγάλοι λαοὶ τὰ κατέστρεψαν ὅλα, τὰ μπέρδεψαν ὅλα, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἀπογοήτευσαν ὅλους τούς ἄλλους λαοὺς στὸν κόσμο. Ἀδυνατοῦν νὰ δώσουν τὸ σωστὸ παράδειγμα σ’ ὅλους μας. Καὶ πραγματικά μᾶς χρειάζεται τὸ ὑγιὲς παράδειγμα, τὸ πνεῦμα τῆς σωστῆς ζωῆς, τὸ φῶς τῆς αἰώνιας ἀλήθειας.
Οἱ μεγάλοι λαοὶ δὲν εἶναι ὑγιεῖς, δὲν ζοῦν δίκαια ζωή, τοὺς λείπει τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια, τὸ ὅραμα τοῦ οὐρανοῦ. Ἀκόμη καὶ ἐμεῖς εἴμαστε στὰ πρῶτα στάδια τῆς ἴδιας ἀρρώστιας μὲ αὐτοὺς τοὺς λαοὺς καὶ εἶναι ἐρώτημα ἂν θὰ καταφέρουμε νὰ δώσουμε τὸ σωστὸ παράδειγμα καὶ τὴν πνευματικὴ αἰσιοδοξία στοὺς ἄλλους λαούς. Πράγματι ξεκινήσαμε νὰ ὑποφέρουμε ἀπὸ τὴν ἴδια ἀρρώστια. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ στοὺς λαοὺς αὐτοὺς εἶναι ἀρρώστια τοῦ πνεύματος, τοῦ μυαλοῦ, τῆς καρδιᾶς, σὲ μᾶς εἶναι ἀρρώστια ἐπιδερμική….
Γυρίστε λοιπόν τώρα στὴν δική σας θαυματουργὴ Ἐκκλησία. Ἔτσι θὰ εἶστε πνευματικὰ ὑγιεῖς. Τότε θὰ μπορέσετε μὲ δέος καὶ φόβο νὰ προσκυνήσετε τὸν Ὕψιστο Κύριο, τὸν Θεό. Τότε θὰ μπορέσετε μὲ δουλικὴ ὑπομονὴ νὰ πεῖτε: Ἐδῶ εἴμαστε Κύριε, στεῖλε ἐμᾶς! Ἄς ἔχετε σωφροσύνη, δύναμη, ὁμόνοια καὶ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Ἀμήν.
Πηγή: «Μέσα ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς φυλακῆς», Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψὲλη»
