Το φαινόμενο του "νεοπαγανισμού", ως μιας από τις πολλές "ατραπούς" της "Νέας Εποχής", δημιουργεί σύγχυση στους Ορθόδοξους Έλληνες και αποτελεί ένα σοβαρό ποιμαντικό πρόβλημα και όχι μόνο.
Η αντιπαράθεσή τους προς τον Χριστιανισμό συνοδεύεται συχνά από φανατισμό και ακρότητες, προκατάληψη, απειλές και ύβρεις, απαξιωτικές εκφράσεις, αναπίτρεπτους χαρακτηρισμούς, υπερβολές, διαστρεβλώσεις, αβάσιμους ισχυρισμούς και έλλειψη επιστημονικής τεκμηρίωσης των λεγομένων και γραφομένων.
Τί σχέση έχουν όμως οι μύθοι των ειδωλολατρών με την ιστορική πραγματικότητα της Εκκλησίας;
Πώς μπορούν να συγκριθούν οι αναισχυντίες και εμπάθειες των ψευδοθεών του Ολύμπου με το μοναδικό, ιστορικό, πανάγιο πρόσωπο του θεανθρώπου Χρίστου, ο Οποίος "αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού", και για την αγάπη και την σωτηρία μας έγινε άνθρωπος και υπέμεινε σταυρό εκουσίως;
Οι ειδωλολάτρες προγονοί μας πόνεσαν πολύ με την ψεύτικη θρησκεία τους, που από πολύ νωρίς την έκριναν και την κατέκριναν οι ίδιοι.
Ο βαθύς πόθος για το Χριστιανισμό κραυγάζει μέσα από όλη την προχριστιανική λογοτεχνία μας. Γιατί κάποιοι δεν ακούν τις κραυγές αυτές; Ας μην έχουν να απολογηθούν ότι κανείς δεν τους τις επεσήμανε...
Ο Ορθόδοξος Ελληνισμός, ταυτισμένος με την εν Χριστώ ένσαρκη Αλήθεια, συνεχίζει να φωτίζει λυτρωτικά τον κόσμο, νοηματοδοτώντας τον κόσμο και την ιστορία με τον δικό του τρόπο, και γι' αυτό έχοντας τη δική του πρόταση ζωής και σωτηρίας.
Αρχαίος Ελληνισμός, όπως τον νοούν οι αρχαιολάτρες μας, δεν μπορεί πια να υπάρξει, χωρίς αυτοκτονία του Ελληνισμού, που δοξάστηκε και δοξάζεται μέσα στην Ορθοδοξία.
