ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Χαρακτηριστικό τῆς ἀγάπης, εἶναι τό κάθε πρόσωπο ποῦ ἀγαπάει νά θέλει νά βυθίζεται, νά χάνεται μέσα στό ἀγαπημένο του πρόσωπο. Τόσο θερμή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα για τόν Υἱό, ποῦ θά ἤθελε νά βυθιστεῖ καί νά χαθεῖ μέσα στόν Υἱό καί τό ἀντίθετο. Τέτοια εἶναι καί ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τόν Πατέρα καί τόν Υἱό.
Λόγω ὅμως ἀνάγκης ὁ καθένας παραμένει νά εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο εἶναι. Ἔτσι λέμε γιά τήν Ἁγία Τριάδα πῶς εἶναι ἀδιαίρετη καί διαιρεμένη. Εἶναι ἀδιαίρετη, ἐπειδή αὐτό ποῦ τήν ἐνώνει εἶναι ἡ Ἀγάπη. Εἶναι καί διαιρεμένη, ἐπειδή ἔχει τρεῖς ὑποστάσεις.Ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἡ φλόγα μίας τριαδικῆς ὕπαρξης, ζωῆς καί ἀγάπης. Σέ αὐτήν τήν μεγαλοπρεπῆ φλόγα τῆς ἐπουράνιας ἀγάπης ἀνάβουμε καί ἐμεῖς τά δικά μας κεριά, τά κεριά τῆς κοσμικῆς ἀγάπης. Ἡ φλόγα τῶν κεριῶν μας ἀνάβει, φλογίζει ἀλλά εὔκολα σβήνει.
Τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι διαιρεμένα ἀλλά καί ἀδιαίρετα. Εἶναι ἀδιαίρετα, λόγω τῆς ἀγάπης ποῦ ἔχει τό καθένα πρόσωπο στά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Γι’ αὐτό βλέπουμε τό κάθε πρόσωπο ἀπό Ἀγάπη νά ἐξυψώνει καί νά δοξάζει, τά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Αὐτό ἐξηγεῖ τόν λόγο τοῦ Υἱοῦ: «Ὁ Πατέρας μου εἶναι μεγαλύτερος ἀπό μένα».
Ἡ Ἀγάπη ποῦ νιώθει τό ἄτομο γέα τόν ἑαυτό του, δέν εἶναι Ἀγάπη ἀλλά ἐγωισμός καί φιλαυτία. Ἀκόμη καί ἡ Ἀγάπη ποῦ ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ δύο ἄτομα γρήγορα «κρυώνει» καί καταλήγει σέ λύπη. Γι’ αὐτό τό λόγο, στήν Παλαιά Διαθήκη τό νά μήν ἔχει κανείς παιδί θεωροῦνταν ἀνάθεμα. Τό ἴδιο θεωρεῖται καί σήμερα στά Βαλκάνια, στή Ρωσία καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολή.Ἡ ὁλοκληρωμένη καί πλήρης Ἀγάπη, εἶναι ἡ Ἀγάπη ὡς τριάδα. ’Ἔτσι εἶναι στή γῆ, ἐπειδή ἔτσι εἶναι καί στόν οὐρανό. Δέν εἶναι λοιπόν καθόλου παράξενο ποῦ ὁ ἀριθμός τρία παίζει σημαντικό ρόλο σέ ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἀγάπη δέν πηγάζει ἀπό τή γῆ, ἀλλά ἀπό τόν οὐρανό. Ὁ Ὅσιος Κασσιανός λέει: «Ἡ Ἀγάπη εἶναι χαρακτηριστικό του Θεοῦ καί χαρακτηριστικό ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων ποῦ πραγματικά ὑπηρετοῦν τόν Θεό». Ἡ ἐνσυνείδητη Ἀγάπη ἔχει σχέση μόνον μέ τήν ἐνσυνείδητη προσωπικότητα. Δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν Ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου γέα ἀξιώματα, γέα ἰδέες ἤ γιά ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπρόσωπο. Ἡ συνειδητή Ἀγάπη ἔχει σχέση μόνο μέ τά πρόσωπα, γιατί, ὅταν δέν ὑπάρχουν πρόσωπα, δέν ὑπάρχει ἀμοιβαιότητα, δέν ὑπάρχει ἀγάπη. Δέν ἔχει καμία σημασία, ἄν ἀγαπήσουμε ἕνα ἀξίωμα, μία ἰδέα ἤ μία ἄλλη ἀπρόσωπη δημιουργία, εἴτε τοῦ Θεοῦ, εἴτε τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτά σέ καμιά περίπτωση δέν μποροῦν νά μᾶς ἀνταποδώσουν τήν Ἀγάπη μας. Ἄλλωστε στήν προκειμένη περίπτωση δέν μιλᾶμε γιά αὐτοῦ του εἴδους τήν Ἀγάπη. Μιλᾶμε μόνον γέα τήν Ἀγάπη ἐκείνη ποῦ πηγάζει ἀπό τή μία προσωπικότητα καί ἀπευθύνεται σέ μία ἄλλη.
Κάθε προσωπικότητα ποῦ εἶναι τέλεια, ἔχει τέλεια συνείδηση, τέλειο νοῦ καί τέλεια δύναμη. Μία τέτοια προσωπικότητα αἰσθάνεται τέλεια Ἀγάπη. Τέτοια προσωπικότητα εἶναι ὁ Θεός μας. Ἄλλωστε τό γεγονός ὅτι κάθε ἄνθρωπος παλεύει, γέα νά ἀποκτήσει τήν δική του προσωπικότητα, τό δικό του πρόσωπο, συμβαίνει, ἐπειδή καί ὅ Δημιουργός του εἶναι πρόσωπο, προσωπικότητα. Ἐπίσης τό ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐκτιμᾶνε τήν Ἀγάπη εἶναι, ἐπειδή ὅ Δημιουργός τους εἶναι Ἀγάπη. Ἔτσι ἦταν ἀπό τήν ἀρχή, ἔτσι εἶναι καί σήμερα καί ἔτσι θά εἶναι αἰώνια.
Πάντα κάτι ποῦ εἶναι κατώτερο ἀποδεικνύεται μέ κάτι ἀνώτερο καί ὄχι ἀντίθετα. Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη τεκμηριώνεται μέ τήν ὕπαρξη ὑψηλότερων ὄντων, ὑψηλότερων δυνάμεων. Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη τεκμηριώνεται μέ τήν ὕπαρξη μίας ὑψηλότερης νοημοσύνης ἀπό τήν ἀνθρώπινη νοημοσύνη. Κάποιος εὐρωπαῖος φιλόσοφος εἶπε: «Σκέφτομαι ἄρα ὑπάρχω». Αὐτός ὅ λόγος τοῦ διαφημίστηκε σέ ὅλο τόν κόσμο σάν κάτι πολύ σημαντικό. Ὅμως στήν οὐσία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά σκεφτεῖ ὅσο θέλει καί νά μήν ὑπάρχει, ἄν δέν ὑπάρχει κάποιος Ἀνώτερος ἀπό αὐτόν ποῦ νά ἐπινόησε αὐτόν καί ὅλον τόν κόσμο. Ἄν ὁ Θεός δέν ὑπάρχει ὡς νοημοσύνη ὑψηλότερη ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶναι βέβαιο πῶς κι ὅ ἄνθρωπος δέν ὑπάρχει. Εἶναι μόνον ἕνα περαστικό φάντασμα τό ὅποιο οἱ ἄνεμοι σήκωσαν ἀπό τή σκόνη καί τοῦ ἔδωσαν μία στιγμιαία μορφή, γέα νά τό πετάξουν στή συνέχεια στήν ἴδια σκόνη χωρίς κανένα στόχο καί χωρίς καμία συνέχεια. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Ἀγάπη. Ἄν δέν ἐνυπῆρχε ἡ Ἀγάπη στό Θεό καί ἄν δέν πήγαζε ἀπό Αὐτόν τότε θά ἦταν μόνο μία αἰσθηματική ἐπιθυμία, τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι θά χρησιμοποιοῦσαν ὡς ναρκωτικό μέ τό ὅποιο θά προσπαθοῦσαν νά μειώσουν τήν ἔλλειψη στόχου στήν ζωή τους.
Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μέ τά μάτια μας εἴδαμε καί καταθέτουμε τή μαρτυρία μας, ὅτι ὁ Πατέρας ἔστειλε τόν Υἱό Του γιά νά σώσει τόν κόσμο. Ὅποιος παραδέχεται πῶς ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός κατοικεῖ μέσα σ’ αὐτόν καί αὐτός ζεῖ ἑνωμένος μέ τό Θεό. Κι ἐμεῖς γνωρίζουμε τήν Ἀγάπη ποῦ μᾶς ἔχει ὁ Θεός καί ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας σέ αὐτήν» (Ἅ’ Ἰωάννου 4, 14-16). Οἱ ἀνθρώπινες γενιές, αἰῶνες περίμεναν καί λαχταροῦσαν νά ἀκούσουν αὐτά τά λόγια, ποῦ ὁδηγοῦν καί φωτίζουν τή ζωή τῶν ἀνθρώπων σάν τό ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ. Ὅμως μόνον ὁ Ἀπόστολος ἄκουσε αὐτά τά λόγια, τά πίστεψε καί τά ἐπανέλαβε, ὅπως τά διδάχτηκε ἀπό τόν Κύριό Του. Ὁ Θεός τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης εἶναι ὁ μοναδικός αἰώνιος Θεός καί δέν ἔχει καμία σχέση μέ τούς θεούς τοῦ ψέματος καί τοῦ μίσους. Ὁ Χριστός φανερώνοντας πῶς ὁ ἕνας καί μοναδικός Θεός εἶναι ὅ Θεός τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης ἐπέτυχε νά γκρεμίσει ὅλους τούς πολυθεϊστικούς ναούς στούς ὁποίους ἡ ἀνθρώπινη φαντασία τοποθετοῦσε καί τούς καλούς καί κακούς θεούς στήν ἴδια θέση.
Εἶναι δύσκολο νά κατανοήσουμε, γιατί ὁ Θεός δημιούργησε τούς κόσμους. Ἀρχικά δημιούργησε τόν ἄυλο κόσμο τῶν ἀγγέλων καί στή συνέχεια δημιούργησε τόν ὑλικό κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, τό κορυφαῖο δημιούργημά του. Εἶναι ἐρώτημα, γιατί ὁ Τριαδικός Θεός, ἀφοῦ εἶναι τέλειος καί πλήρης ἀπό μόνος του, ὅσον ἀφορᾶ τήν ζωή, τήν Ἀγάπη καί τήν δόξα, θέλησε νά δημιουργήσει κόσμους ὑποδεέστερους ἀπό τόν ἴδιο. Λέμε ὑποδεέστερους ἀπό τόν ἴδιο, γιατί κανένας δέν μπορεῖ νά δημιουργήσει κάτι ἴδιο μέ τόν ἑαυτό του. Ὁ Θεός, πατέρας γέννησε τόν Υἱό Του, ἴδιο μέ τόν ἑαυτό του. Καί ὁ ἄνθρωπος γεννᾶ παιδιά ἴδια μέ τόν ἑαυτό του ὅσον ἀφορᾶ τήν δημιουργία καί τήν οὐσία. Ἡ ἐκκλησία δίνει ἀπάντηση σέ αὐτό τό ἐρώτημα. Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄυλο καί ὑλικό κόσμο λόγω τοῦ περισσεύματος τῆς ἀγάπης Του.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
