Τὸ εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, ἀποτελεῖ μιά ἀδιάψευστη ἀποδείξῃ ὅτι ὁ Χριστὸς δέν ἦταν μόνο τέλειος ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ τέλειος Θεός. Ὅπως διαβάζουμε στο Κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλιο (κεφ. 9, 1-38), ὁ Χριστός, περνώντας μέσα ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, συναντᾶ ἔναν ἐκ γενετῆς τυφλό. Ὁ Κύριος, ἔκανε πυλό, ἀφοῦ ἔφτυσε στο χῶμα, τοῦ ἄλειψε τὰ μάτια καὶ τὸν ἔστειλε στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Ὁ τρόπος αὐτὸς θεραπείας, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν τρόπο πού ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ὁ Θεὸς στήν Παλαιὰ Διαθήκη, πλάθει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ χῶμα, τώρα ὁ Χριστός, πλάθει τὰ ματία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ πάλι ἀπὸ χῶμα. Ὁ ἴδιος Θεός! Δοκιμάζει τὴν πιστὴ τοῦ τυφλοῦ καὶ τὸν στέλνει στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ζητάει τή δική του ἑκούσια καὶ ἐλεύθερη συμμετοχὴ του στό θαῦμα. Ὁ τυφλὸς ὅμως μὲ πιστή, ὑπακούει στήν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, πηγαίνει καὶ πλένεται καὶ ἐπιστρέφει βλέποντας.
Ὅμως, ἡ ζωὴ τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ, δὲ ἔγινε εὐκολότερη. Γίνεται στόχος τῆς κακίας καὶ τοῦ μίσους τῶν Φαρισαίων, τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού μὲ ζῆλο πίστευαν στό Θεὸ καὶ στήν τηρήσῃ τοῦ Νόμου Του. Ἀνακρινοῦν τὸν τυφλὸ κι ἀντὶ νά πιστέψουν κι ἐκεῖνοι βλέποντας ζωντανὸ τὸ θαῦμα μπροστὰ τους, κλείνουν τὰ ματία τῆς ψυχῆς τους. Ὁ θρησκευτικὸς φανατισμὸς τους, ὄχι μόνο τοὺς κλείνει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ ἐξαφανίζει ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοὺς τή διάκριση ἀλλὰ τοὺς ἀπομακρύνει τελικὰ καὶ ἀπὸ τὸ Θεό.
Οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, φοβοῦνται να ὁμολογήσουν τὸ θαῦμα πού ἔγινε στό παιδὶ τους πού γεννήθηκε τυφλό, γιά νά μὴν γίνουν ἀποσυνάγωγοι. Τόση ἦταν ἡ πίστη τους καὶ ἡ χαρὰ τους πού ἀπέκρυψαν ἀποφεύγοντας μὲ μαεστρία νά ὁμολογήσουν ἕνα ἀληθινὸ γεγονός. «Ἔχει ἡλικία αὐτὸν νά ῥωτήσετε»! Ἴσως ὁ Χριστὸς νά τοὺς χάλασε τὰ σχέδια, ἀφοῦ ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς γιός τους ζητιάνευε. Ἴσως τοὺς χάλασε τὴν ἡσυχία τους ἀφοῦ ἔπρεπε να παρουσιαστοῦν στή συναγωγὴ καὶ να ἀνακριθοῦν μὲ κίνδυνο νά γίνουν ἀποσυνάγωγοι. Κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πού εὐεργετούμαστε καθημερινὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ντρεπόμαστε ἢ φοβόμαστε νά ὁμολογήσουμε τὸ Θεὸ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Βάζουμε τὰ συμφέροντα μας πάνω ἀπὸ τὸ Θεό, πιστεύοντας ἐνδόμυχά πῶς Ἐκεῖνος θὰ μᾶς καταλάβει! Ἐκεῖνος θὰ μᾶς καταλάβει ἀλλὰ θὰ δεῖ καὶ τὴν πιστὴ μας καί τίς προτεραιότητες πού ἔχουμε βάλλει στή ζωὴ μας. Θὰ δεῖ ποίους θεοὺς ἔχουμε βάλλει στή θέση Του καὶ μὲ τὸ δικὸ του τρόπο δὲ θὰ πάψει νά μᾶς ὑπενθυμίζει πῶς Ἐκεῖνος εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου.
Ὁ τυφλός, τελικὰ δὲ θεράπευσε μόνο τὰ ματία τοῦ σώματός του ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς του. Ἀναγνωρίζει καὶ προσκυνεῖ τῇ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ καὶ δὲ διστάζει νά τὸ ὁμολογήσει στούς θρησκευτικοὺς ἄρχοντες μὲ θᾶρρος πού θὰ τὸ ζήλευαν πολλοὶ ἀπὸ μας. Δεν ἀρκεῖ μόνο ἡ πιστή, χρειάζεται καὶ ἡ ὁμολογία πίστεως γιά νά γίνουμε γνήσια παιδιὰ τοῦ Ἰησοῦ. Ὅταν ὁμολογήσουμε τὸ Χριστὸ μπροστὰ στούς ἀνθρώπους, θὰ μᾶς ὁμολογήσει καὶ Ἐκεῖνος μπροστὰ στον Πατέρα Του, μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’.
Τὸν συνάναρχον Λόγον Πατρὶ καὶ Πνεύματι, τὸν ἐκ Παρθένου τεχθέντα εἰς σωτηρία ἡμῶν, ἀνυμνήσωμεν πιστοὶ καὶ προσκυνήσωμεν· ὅτι ηὐδόκησε σαρκί, ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, καὶ θάνατον ὑπομεῖναι, καὶἐγεῖραι τοὺς τεθνεῶτας, ἐν τῇἐνδόξῳἈναστάσει αὐτοῦ.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῆς ψυχῆς τὰὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸὑπέρλαμπρον.
Μεγαλυνάριον
Ἤνοιξας Σωτήρ μου τοὺς ὀφθαλμούς, τοῦ τυφλοῦἐκ μήτρας, ὡς φιλάνθρωπος πλαστουργός, τοῦ πηλοῦ τῇ χρήσει, καὶ Σιλωὰμ τῇ νίψει· διό σε ὡμολόγει, Θεὸν καὶ Κύριον.
