Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἀδελφοί μου χριστιανοί, θὰ πρέπει γιά πέντε λόγους νά πηγαίνουμε στό Ναὸ τοῦ Θεοῦ, στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: α) ἀπὸ ἀνάγκη, β) ἀπὸ ἐπιθυμία, γ) συνεχῶς, δ) μὲ καθαρότητα, καί ε) ἀπὸ ἱερὸ χρέος.
Ἀπὸ ἀνάγκη
Κατὰ πρῶτον πρέπει νά πηγαίνουμε ἀπὸ ἀνάγκη. Διότι, ὅπως οἱ πεινασμένοι καὶ οἱ διψασμένοι ἔχουν ἀνάγκη νά πηγαίνουν στό τραπέζι καὶ στή βρύση γιά νά χορτάσουν ἀπὸ φαγητὸ καὶ νερὸ καὶ νά ἰκανοποιήσουν τὴν πεῖνα καὶ τή δίψα τους, ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ποὺ εἴμαστε πεινασμένοι τόσο γιά τὸν «ἐπιούσιο ἄρτο», ποὺ εἶναι τὸ ζωοποιὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, ὄσο καὶ για τὸν πνευματικὸ ἄρτο, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (διότι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ὅτι «Ὁ Ἄρτος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸν ὅποιο τρέφονται οἱ ψυχές πού πεινοῦν τὸν Θεό»), καί πού εἴμαστε διψασμένοι τόσο γιά τὸ ἀθάνατο ποτό, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ ζωηρὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄσο καὶ γιά τὸ πνευματικὸ ποτό, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ νάμα τοῦ θείου λόγου καὶ τῆς διδασκαλίας, ἔτσι, λέω, κι ἐμεῖς οἱ πεινασμένοι καὶ διψασμένοι χριστιανοὶ πρέπει νά πηγαίνουμε στό Ναὸ τοῦ Θεοῦ γιά νά ἰκανοποιοῦμε τὴν πεῖνα μας ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου πού βρίσκεται στήν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τὸ θεῖο λόγο, καὶ νά ἰκανοποιοῦμε τή δίψα μας ἀπὸ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, ἀπ’ τὸ Ὁποῖο ῥέει ἡ ζωή, καὶ ἀπὸ τὰ νάματα τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τὰ ὁποῖα ἀναβλύζουν μέσα στην Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Γιατί, ἐὰν ἐμεῖς δέν πηγαίνουμε στό Ναὸ γιά νά τρῶμε καὶ να πίνουμε συνεχῶς τὰ ἀθάνατα καὶ ζωοποιὰ φαγητὰ καὶ πιοτά, ἀσφαλῶς ἀδυνατίζουμε καὶ πεθαίνουμε ψυχικά, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: «Ἐὰν δέ φᾶτε τή σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δέν πιεῖτε τὸ Αἷμα Του, δέν ἔχετε μετοχὴ στή ζωή». Καὶ ὅτι αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ τοῦ διπλοῦ φαγητοῦ καὶ διπλοῦ πιοτοῦ βρίσκονται μέσα στό Ναὸ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, πολὺ πρὶν ὁ προφήτης Δαβὶδ προφήτεψε μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Θὰ χορτάσουμε ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τοῦ οἴκου Σου, ὁ Ναός Σου εἶναι ἅγιος, ἀξιοθαύμαστος σὲ ἔργα ἀγάπης». Καὶ ὁ προφήτης Ἰωήλ, ἐπίσης, προφητεύοντας γιά τὸ πιοτὸ τῆς θείας διδασκαλίας, ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὴν ἁγία Ἐκκλησία καὶ ποτίζει τοὺς χριστιανούς πού εἶναι ξεροὶ καὶ ἄκαρποι σὰν τὸ σχοῖνο, ἔλεγε: «Καὶ θὰ συμβεῖ κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη νά ἀναβλύζει πηγὴ ἀπὸ τὸ Ναὸ τοῦ Κυρίου καὶ τὰ νερὰ του θὰ ποτίζουν καὶ τὸν ξερὸ χείμαρρο τῶν σχοίνων».
Ἀδελφοί, νά πηγαίνουμε στό Ναό, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάντρα πνευματικὴ καὶ ἐμεῖς εἴμαστε λογικὰ πρόβατα αὐτῆς τῆς μάντρας. Ὁπότε, ὅπως ὅταν εἶναι τὰ πρόβατα ἔξω ἀπὸ τή μάντρα τους κινδυνεύουν καὶ χάνονται, γιατὶ τὰ ἁρπάζει ἢ ὁ λύκος ἢ τὸ τσακάλι ἢ ἄλλα θηρία, καὶ ὅσα πρόβατα βρίσκονται μέσα στή μάντρα δέν ἔχουν κανένα κίνδυνο, ἔτσι καὶ ὅσοι χριστιανοὶ δέν πηγαίνουν στό Ναὸ ἀλλὰ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ αὐτὸν κινδυνεύουν καὶ θανατώνονται ἀπὸ τὸ νοητὸ λύκο-διάβολο καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα θηρία τῶν παθῶν, καὶ ὅσοι βρίσκονται μέσα στό Ναὸ γλυτώνουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο.
Γι’ αὐτὸ εἶπε καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μένε στήν Ἐκκλησία, καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲ σὲ προδίδει. Ἂν ὅμως φύγεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, δέν εἶναι αἰτία ἡ Ἐκκλησία. Γιατί, ἂν εἶσαι μέσα, ὁ λύκος δέν μπαίνει σ’ αὐτήν. Ἂν ὅμως βγεῖς ἔξω, τότε θὰ σὲ πιάσουν τὰ θηρία. Καὶ αὐτὸ δὲ συμβαίνει ἐξαιτίας τῆς μάντρας, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς δικῆς σου ἀδυναμίας. Τίποτε δέν εἶναι ἴσο μὲ τὴν Ἐκκλησία. Μὴν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιατὶ τίποτε δέν εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ αὐτήν. Ἡ ἐλπίδα σου εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ σωτηρία σου ἡ Ἐκκλησία, τὸ καταφύγιό σου ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι πιὸ ὑψηλὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, εἶναι πιὸ πλατιὰ ἀπὸ τῇ γῇ. Ποτὲ δὲ γερνᾶ καὶ πάντοτε εἶναι νέα».
Νά προσπαθοῦμε νά πηγαίνουμε στό Ναό, διότι εἶναι ἔνα κοινό, ἰατρεῖο πού γιατρεύει ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς πού ψυχικὰ θὰ πληγωθοῦν ἀπὸ τὸ διάβολο. Ὅπως, λοιπόν, ὅσοι ἔχουν πληγὲς στό σῶμα τους ἀναγκάζονται νά πᾶνε στό γιατρὸ γιά νά τοὺς θεραπεύσει καὶ νά μὴν πεθάνουν, ἔτσι καὶ ὅσοι χριστιανοὶ εἶναι πληγωμένοι ἀπό τίς νοητὲς πληγὲς τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας βρίσκονται σὲ μεγάλη ἀνάγκη καὶ πρέπει νά πηγαίνουν στό κοινὸ ἰατρεῖο τοῦ Ναοῦ, γιά νά δείξουν τίς πληγὲς τους στόν Πνευματικὸ πατέρα καὶ νά πάρουν ἀπὸ αὐτὸν τὰ κατάλληλα φάρμακα καὶ ἔμπλαστρα γιά νά θεραπευθοῦν.
Γιατί, ἂν περιφρονήσουν καὶ δέν πᾶνε, σαπίζουν οἱ πληγὲς τους καὶ τοὺς προξενοῦν ψυχικὸ καὶ αἰώνιο θάνατο. Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος εἶπε γιά τὴν Ἐκκλησία: «Ὁ οἶκος αὐτὸς εἶναι πνευματικὸ ἰατρεῖο γιά νά θεραπεύσουμε τὰ τραύματά πού δεχόμαστε». Καὶ σὲ ἄλλο μέρος: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰατρεῖο τῶν ψυχῶν καὶ πρέπει, σὰν νά πηγαίνουμε σὲ ἰατρεῖο, νά βγαίνουμε ἀφοῦ πάρουμε τὰ κατάλληλα φάρμακα γιά τὶς ἀσθένειές πού ἔχουμε».
