Ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται πολὺ καιρὸ καὶ δὲν βλέπει πνευματικὴ πρόοδο ἔχει ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωισμό. Πνευματικὴ πρόοδος ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει πολὺ ταπείνωση.
Νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸν παράδεισο. Εἶναι πολὺ στενὴ ἡ πύλη καὶ μὴν ἀκοῦτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς λένε ὅτι ὅλοι θὰ σωθοῦμε.
Συνετὸς καὶ μυαλωμένος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀντελήφθη καλῶς ὅτι ὑπάρχει τέρμα τῆς παρούσης ζωῆς καὶ σπεύδει καὶ αὐτὸς νὰ θέσει τέρμα εἰς τὰ σφάλματα καὶ ἐλαττώματά του.
Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ εἶναι μία συνεχὴς μυστικὴ προσευχὴ ποῦ φέρνει ἀθόρυβα τὶς δυνάμεις τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ ποὺ χρειάζονται καὶ τὴν ὥρα ποὺ χρειάζονται.
Νὰ ἀναθέτουμε τὸ μέλλον μας στὸ Θεό. Ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ἔχει μητέρα τὴν πίστη, μὲ τὴν ὁποία προσευχόμαστε καὶ ἀπολαμβάνουμε τοὺς καρποὺς τῆς ἐλπίδας. Ἡ πλήρης ἀνάθεση τῆς ζωῆς μας στὸ Θεό, εἶναι μία λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ φέρνει ἡ πίστη στὸ ἐγώ, καὶ μᾶς κάνει νὰ χαροῦμε τὸν παράδεισο ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ.
Ὅταν, ἀπὸ φιλότιμο, κάνουμε τόν Θεὸ νὰ χαίρεται μὲ τὴ ζωή μας, τότε Ἐκεῖνος δίνει ἄφθονες τὶς εὐλογίες Του στὰ φιλότιμα παιδιά του. Ὅταν ἀγωνίζεται μὲ ἐλπίδα ὁ ἄνθρωπος, ἔρχεται ἡ θεία παρηγοριὰ καὶ νιώθει ἔντονα ἡ ψυχὴ τὰ χάδια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ'Ὅσο περισσότερο ζεῖ κανεὶς τὴν κοσμικὴ ζωή, τόσο περισσότερο ἄγχος κερδίζει. Μόνο κοντὰ στὸ Χριστὸ κανεὶς ξεκουράζεται γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ τὸ Θεὸ.
Ὁ Θεός ἀπὸ ἐμᾶς θέλει μόνο τὴν προαίρεση καὶ τὴν ἀγαθὴ διάθεση ποῦ θὰ τὴν ἐκδηλώνουμε μὲ τὸ λίγο φιλότιμο ἀγώνα μαςκαὶ τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Ὅλα τά ἄλλα μᾶς δίνει ἐκεῖνος.
Μακάριοι εἶναι ὅσοι ἔχουν στὴν καρδιὰ τους ἄξονα τὸν Χριστὸ καὶ περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω ἀπὸ τὸ ἅγιο ὄνομά του,νοερῶς καὶ ἀδιαλείπτως. Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς συμφιλιώσουν μὲ τὸν Θεὸ τόσο οἱ σωματικοὶ ἀγῶνες καὶ οἱ κόποι, ὅσο ἡ συμπάθεια τῆς ψυχῆς καὶ ἡ φιλανθρωπία καὶ ἡ πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη μας πρέπει νὰ εἶναι ἴδια πρὸς ὅλους.Μόνο τότε εἶναι ἀγάπη Θεοῦ. Κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὰ πάντα λυγίζουν. Δίπλα της ὅλα λειώνουν.
Στὴν ἐποχή μας, δυστυχῶς ἠ λογικὴ κλόνισε τὴν πίστη καὶ γέμισε τὶς ψυχὲς μὲ ἀμφιβολίες. Ἔτσι, ἑπόμενο εἶναι νὰ στερούμαστε τὰ θαύματα, γιατί τὸ θαῦμα ζεῑται καὶ δὲν ἐξηγεῖται. Μὴν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό μας.
Ἡ αὐτοπεποίθηση εἶναι ἐμπόδιο στὴ Θεία Χάρη.
Ὅταν ἀναθέτουμε τὰ πάντα στὸ Θεό, αὐτὸς "ὑποχρεώνεται" νὰ μᾶς βοηθήσει.
Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει καμιὰ θλίψη καὶ κανένα κακό,
ἂν μέσα ἀπ' αὐτὰ δὲν βγεῖ κάτι καλύτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἀνθρώπινα θεωρούσαμε ὅτι εἶναι τὸ πᾶν!
Ἡ μεγαλύτερη ἀρρώστια εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία μᾶς μετέφερε ἀπὸ τὸν παράδεισο στὴ γῆ καὶ ἀπὸ τὴ γῆ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πάει στὴν κόλαση.
