Κωνσταντῖνος Χολέβας-Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Κάθε χρόνο στὶς 28 Ὀκτωβρίου τιμοῦμε αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίσθηκαν κατὰ τῶν κατακτητῶν στὴν περίοδο 1940-1944. Ἡ πραγματικὴ ἀπόδοση τιμῆς στοὺς προγόνους μᾶς ἐπιβάλλει νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν Ἱστορία γιὰ νὰ μὴν ξαναπέσουμε θύματα παρομοίων καταστάσεων μὲ ἐκεῖνες τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ φωνάζουμε κατὰ τοῦ Φασισμοῦ καὶ τοῦ Ναζισμοῦ. Πρέπει ἡ διαμαρτυρία νὰ συνοδεύεται ἀπὸ καταγγελία ὁρισμένων μεθόδων τοῦ Μουσσολίνι, οἱ ὁποῖες συνεχίζονται καὶ σήμερα μὲ τρόπο διαφορετικό, ἀλλὰ ἐξίσου ἐπικίνδυνο.
Καταδίκη τῶν ἐγκλημάτων τοῦ ἱδρυτῆ τοῦ ἰταλικοῦ Φασισμοῦ σημαίνει νὰ θυμόμαστε, νὰ διδάσκουμε καὶ νὰ καταγγέλλουμε διαρκῶς τὴ δημιουργία μειονοτικῶν ζητημάτων εἰς βάρος τῆς ἐθνολογικῆς μας ὑποστάσεως καὶ τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος. Ὁ Μουσσολίνι ἀφ’ ἑνὸς μὲν χρησιμοποίησε ὡς συνεργάτες τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ τοὺς Μουσουλμάνους Τσάμηδες τῆς Θεσπρωτίας, ἀφ’ ἑτέρου δὲ προσπάθησε νὰ κατασκευάσει ξεχωριστὴ ἐθνικὴ συνείδηση στοὺς Βλαχόφωνους Ἕλληνες τῆς Πίνδου καὶ τῆς Θεσσαλίας. Στὸ ζήτημα τῶν Τσάμηδων σήμερα δυστυχῶς τὸν ἀκολουθεῖ ἡ γείτων Ἀλβανία ὑπὸ τὸν ψευδεπίγραφο μανδύα τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στὸ δεύτερο ζήτημα ἡ ἑλληνοπρεπὴς ἀντίδραση τῶν Βλάχων ἦταν ἀποστομωτικὴ ὥστε σήμερα ἐλάχιστοι τολμοῦν νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν ἑλληνικότητά τους. Ἀπαιτεῖται, ὅμως, ἐπαγρύπνηση.
Οἱ Τσάμηδες ἦταν Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἐξισλαμίσθηκαν κατὰ τὸν 17ο αἰώνα λόγω Τουρκοκρατίας. Ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία τοὺς ἀπομάκρυνε καὶ ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμό. Μεταβλήθηκαν σὲ Τουρκαλβανοὺς καὶ ἀπηνεῖς διῶκτες τοῦ ἔθνους μας. Μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν τὸ 1923-1924 ἔπρεπε νὰ φύγουν ἃ καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία. Ἡ κυβέρνηση Θεοδώρου Παγκάλου του ς κράτησε διότι ἔβλεπε τὰ φιλοαλβανικὰ αἰσθήματά τους. Ἀφελὴς ἑλληνικὴ πολιτικὴ , ἡ ὁποία πίστευε ὅτι ἔτσι θὰ ἀποκτούσαμε φιλικοὺς δεσμοὺς μὲ τὸ νέο ἀλβανικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε τὸ 1913 μὲ τὴν καταπάτηση ἑλληνικῶν ἐδαφῶν (Βόρειος Ἤπειρος). Οὔτε ἡ Ἀλβανία οὔτε οἱ 20.000 Τσάμηδες τῆς Θεσπρωτίας ἀνταπέδωσαν τὴν εὐγένειά μας. Οἱ μὲν Ἀλβανοὶ καταπίεσαν καὶ καταδίωξαν τὴν ἑλληνικὴ ἐθνικὴ κοινότητα. Οἱ δὲ Μουσουλμάνοι Τσάμηδες συνεργάσθηκαν μὲ τοὺς Ἰταλοὺς κατακτητὲς κατὰ τὴν περίοδο 1941-1943. Δημιούργησαν τὴν ἀλβανικὴ πολιτοφυλακὴ ΞΙΛΙΑ καὶ φόνευσαν πολλοὺς Ἕλληνες. Ἀποκορύφωμα ἦταν ἡ σφαγὴ τῶν προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς. Ἔφυγαν ἐγκαίρως πρὸς τὴν Ἀλβανία πρὶν συλληφθοῦν ἀπὸ τὸν ΕΔΕΣ τοῦ Ναπολέοντος Ζέρβα καὶ 1900 ἀπὸ αὐτοὺς καταδικάσθηκαν τὸ 1945 ὡς ἐγκληματίες πολέμου. Οἱ Βλάχοι ἢ Βλαχόφωνοι Ἕλληνες εἶναι γηγενεῖς πληθυσμοί, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ρωμαϊκῆς κατακτήσεως ἔγιναν δίγλωσσοι, Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ ὁμιλοῦν καὶ ἕνα λατινογενὲς ἰδίωμα, τὸ ὁποῖο δὲν γράφεται οὔτε δημιουργεῖ ξεχωριστὴ ἐθνικὴ συνείδηση. Οἱ Βλαχόφωνοι πάντα ἀγωνίσθηκαν ὑπὲρ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ, εἴτε ὡς ὁπλαρχηγοὶ (Γεωργάκης Ὀλύμπιος, πάπα-Εὐθύμης Βλαχάβας) εἴτε ὡς Ἐθνικοὶ Εὐεργέτες (Ἀβέρωφ, Ζάππας, Σίνας κ.α). Τὸν 19ο αἰώνα ἐπιχείρησε ἀνεπιτυχῶς νὰ τοὺς προσεταιρισθεῖ ἡ Ρουμανικὴ προπαγάνδα, Τὸ 1941 οἱ Ἰταλοὶ μὲ ἕδρα τὴ Λάρισα προσπάθησαν νὰ δημιουργήσουν, μὲ ἐντολὴ τοῦ Μουσσολίνι, τὸ Πριγκηπάτο τῆς Πίνδου μὲ ψευτοπρίγκηπα τὸν Ἀλκιβιάδη Διαμάντη. Ἐλάχιστοι Βλαχόφωνοι προσχώρησαν παρὰ τὴ βία καὶ τὶς ἀπειλές. Ἡ μπότα τοῦ Ἰταλικοῦ Φασισμοῦ δὲν μπόρεσε νὰ ἀλλοιώσει τὸ ἑλληνικὸ φρόνημα τῶν Βλάχων. Στόχος τοῦ Μουσσολίνι ἦταν νὰ τοὺς πείσει ὅτι εἶναι ἀπόγονοί της ἀρχαίας Ρώμης καὶ νὰ κατασκευάσει κράτος Βλάχων στὴν Κεντρικὴ Ἑλλάδα. Βλάχοι ἐπιστήμονες ποὺ ἀντιστάθηκαν, ὅπως ὁ Εὐάγγελος Ἀβέρωφ, μετέπειτα πολιτικὸς καὶ συγγραφέας, καὶ ὁ ἰατρὸς Νικόλαος Ράπτης ἐκτοπίσθηκαν ἀπὸ τὴ Λάρισα σὲ στρατόπεδο αἰχμαλώτων του Μιλάνου.
Η ... δημοκρατικὴ Ἀλβανία σήμερα ἔχει θέσει ὡς πρώτη προτεραιότητα τὴ δικαίωση τῶν Τσάμηδων, δηλαδὴ τῶν συνεργατῶν τοῦ Μουσσολίνι! Τὸ ζήτημα τῶν Βλάχων τὸ ἀνακινοῦν ὁρισμένοι ἐπαγγελματίες τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εἶναι ἀπαράδεκτο στὸ ὄνομα τῆς δημοκρατίας νὰ ὑπάρχουν κυβερνήσεις ἢ σωματεῖα ποὺ κατασκευάζουν μειονότητες ὅπως ἔκανε ὁ Μουσσολίνι!
