Χεὶρ δημίου τέμνει σε Μαρῖνα ξίφει,
Χεὶρ Κυρίου χάριτι θείᾳ δὲ στέφει.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Μαρῖνα δειροτομήθη.
Ἡ Ἁγία Μαρίνα γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β', τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴ γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸ Χριστό. Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ' αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μῖσος τὴ διέγραψε ἀπὸ παιδί του.
Μετὰ ἀπὸ καιρό, ἔμαθε γιὰ τὴ Μαρίνα καὶ ὁ ἔπαρχος Ὀλύμβριος, ποὺ διέταξε νὰ τὴ συλλάβουν γιὰ ἀνάκριση. Ὅταν τὴν εἶδε μπροστά του, θαύμασε τὴν ὀμορφιά της καὶ προσπάθησε νὰ τὴν πείσει μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνει σύζυγός του. Μάταια, ὅμως. Ἡ Ἁγία Μαρίνα σὲ κάθε προσπάθεια τοῦ Ὀλυμβρίου ἀντέτασσε τὴ φράση: «Εἶμαι χριστιανή». Τότε ὁ σκληρὸς ἔπαρχος διέταξε νὰ τὴν ξαπλώσουν στὴ γῆ, καὶ τὴν καταξέσχισε ἄσπλαχνα μὲ ραβδιὰ τόσο, ὥστε ἡ γῆ ἔγινε κόκκινη ἀπὸ τὸ αἷμα ποὺ ἔτρεξε. Ἔπειτα, ἐνῷ αἱμορραγοῦσε, τὴν κρέμασε γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ μετὰ τὴ φυλάκισε.
Μέσα στὴν φυλακὴ μάλιστα συνέβη τὸ ἑξῆς: ὁ διάβολος μεταμορφωμένος σὲ ἄγριο δράκοντα, προσπάθησε νὰ κάνει τὴν Ἁγία νὰ φοβηθεῖ. Αὐτὴ ὅμως προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἀμέσως ὁ δράκοντας ἄλλαξε μορφὴ καὶ ἔγινε ἕνας μαῦρος σκύλος καὶ τότε ἡ ἁγία ἅρπαξε ἕνα σφυρὶ καὶ χτυπώντας τον στὸ κεφάλι καὶ τὴν ράχη τὸν ταπείνωσε.
Ὅταν γιὰ δεύτερη φορᾶ τὴν ἐξέτασε καὶ διαπίστωσε ὅτι ἡ πίστη τῆς Ἁγίας Μαρίνας ἦταν ἀμετακίνητη στὸ Χριστό, τὴν ἔκαψε μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἀλλὰ οἱ πληγές της μὲ θαῦμα ἔκλεισαν, καὶ αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα πολλοὶ παρευρισκόμενοι νὰ γίνουν χριστιανοί. Μπροστὰ σ' αὖτον τὸν κίνδυνο ὁ ἔπαρχος τελικὰ ἀποκεφάλισε τὴ Μαρίνα, καί ἔτσι ἔλαβε τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.
Τὰ ἅγια λείψανα της φυλάγονταν στὴν Κωνσταντινούπολη μέχρι τὴν πρώτη ἅλωσή της ἀπὸ τοὺς Λατίνους, τὸ 1204 μ.Χ., ἐνῷ σύμφωνα μὲ ἄλλες πηγὲς βρίσκονταν μέχρι τὸ 908 μ.Χ. στὴν Ἀντιόχεια καὶ στὴν συνέχεια μεταφέρθηκαν στὴν Ἰταλία. Σήμερα, τὰ ἅγια λείψανα τῆς Ἁγίας Μαρίνας, φυλάγονται στὴν Ἀθῆνα, σὲ ναὸ ποὺ φέρει τὸ ὄνομα της, ἐνῷ ἡ χεῖρα της ἔχει μεταφερθεῖ στὴ Μονὴ Βατοπεδίου στὸ Ἅγιο Ὅρος.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ἀκηράτοις στέμμασιν, ἐστεφανώθης Mαρίνα, αἵμασι, τοῦ μαρτυρίου δε φοινιχθεῖσα, θαύμασι καταλαμπρύνθης τῶν ἰαμάτων, καὶ τῆς νίκης τὰ βραβεῖα, ἐδέξω Μάρτυς χειρὶ τοῦ Κτίστου σου.
Ὁ Οἶκος
Τῷ νυμφίῳ Χριστῷ, ἔρωτι τῆς καρδίας σου ἀπὸ βρέφους σεμνὴ πυρποληθεῖσα, ἔδραμες, δορκὰς ὡς διψῶσα πηγαῖς ἀειρύτοις, Παρθενομάρτυς, καὶ τῇ ἀθλήσει σεαυτήν συντηρήσασα, ἐν τῷ ἀφθάρτῳ ὄντως τοῦ Κτίστου σου, νύμφη εὐκλεής, θαλάμῳ ἔφθασας ἐστολισμένη, πεποικιλμένη, στεφανηφόρος, νικητὴς λαμπαδηφόρος, εὐθαλής, ἀφθάρτου νυμφῶνος τυχοῦσα, καὶ δεξαμένη ὡς χρυσίον, βραβεῖα νίκης τῆς σῆς ἀθλήσεως.
